Περικλής Νεάρχου Πρέσβυς ε.τ.:Η ΚΥΠΡΟΣ ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ...

Περικλής Νεάρχου :Η ΚΥΠΡΟΣ ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ.

” Βρε ποίο ‘σχέδιο Ομπάμα; “

” Βρε ποίο ‘σχέδιο Ομπάμα; “

15/02/2014Γράψτε ένα σχόλιοGo to comments

Το επιτήδειο Economist …ξανά, εργολαβικά στη δουλειά του! Αίφνης άρχισε να βλέπε ‘αχτίδες’ ελπίδας στη Κύπρο με συνομοσπονδία. Και αυτό μέσω… ‘σχεδίου Ομπάμα’ όπως βλέπουν οι Κύπριοι γράφει. Βρε ποίο ‘σχέδιο Ομπάμα’ και τρίχες κατσαρές, ο Ομπάμα δεν ξέρει που καλά καλά πέφτει η Κύπρος (για να μην πω και κάτι άλλο) στο παγκόσμιο χάρτη, και θα ετοίμαζε  άκουσον άκουσον ‘οδικό χάρτη’ με σχέδιο λύσης του Κυπριακού!

Ας πάει μια βόλτα στα αρχεία του, το  βρετανικό Economist για το 1975 και ας ξαναδεί τους χάρτες που δημοσίευε τότε για λύση για δύο componentparts και που του είχε διοχετεύσει το Φόρειν ΄Οφις και τα ξαναλέμε. Αυτά για τους άξεστους δικούς μας που πλασάρουν τα βρετανικά σχέδια ως…’σχέδιο Ομπάμα’ και όπως ακούω κάποιοι στο προεδρικό Αναστασιάδη μαραζώνουν οι καημένοι που θα χάσουν τον MatthewKidd, ( ο οποίος αντικαθίσταται τον Απρίλιο) το καλύτερο Βρετανό ΄Υπ. Αρμοστή που είχαν μέχρι τώρα!!!

Πολύ χρήσιμος τους φάνηκε στο μαγείρεμα φαίνεται…

Φ.Α.

ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ -''0 Κύβος ερρίφθη όπως το 1958''.

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Όπως και το 1958, ο κύβος για τη Κύπρο ερρίφθη. Όχι όμως από τον Αναστασιάδη. Ερρίφθη από τον πραγματικό Καίσαρα της εποχής, τους Αμερικανούς. Αυτούς που τον έριξαν και τότε. Και τηρουμένων των αναλογιών, οι λόγοι μισό και πλέον αιώνα μετά, δεν διαφέρουν. Είναι λόγοι στρατηγικοί.

Όπως και το 1958, έτσι και το 2014 ο κύβος ερρίφθη για να διασφαλισθούν τα υπό αμερικανική ηγεμονία και καθοδήγηση συμφέροντα ενός δυτικόστροφου πάντοτε, συνασπισμού συμφερόντων, ενώ καταστρατηγούνται και πάλι τα θεμελιακά ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα της καταπληκτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού. Και δυστυχώς όπως και το 1958, η κυβέρνηση της Αθήνας φαίνεται να είναι διατεθειμένη να λειτουργήσει και πάλι ως κομπάρσος, προσφέροντας νομικό και πολιτικό φύλο συκής σ´ένα καινούργιο στρατηγικό αλυσόδεμα της Κύπρου και στον εσαεί πολιτικό ευνουχισμό του λαού της.

Ήταν το 1958 που "έκλεισε" η πρώτη φάση του Κυπριακού . Με φερμάνι από την Ουάσιγκτον. Με αποδέκτες τους τότε ΥΠ.ΕΞ. Ελλάδας-Τουρκίας, Αβέρωφ και Ζορλού που μετείχαν στην ετήσια φθινοπωρινή Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. στη Νέα Υόρκη. Για να αντιμετωπισθούν "αποτελεσματικά" οι δήθεν ορκισμένοι "κοινοί εχθροί" του υπό αμερικανική ηγεμονία δυτικού συνασπισμού στην ευρύτερη Μέση Ανατολή που ευρίσκετο σε φάση αναδίπλωσης. Και για να διασφαλισθούν ο "ελεύθερος κόσμος" και μαζί και ο "πολιτισμός".

Είναι απόλυτα τεκμηριωμένο από Αμερικανικά έγραφα ότι στους αμερικανικούς στρατηγικούς ψυχροπολεμικούς σχεδιασμούς, η ευρύτερη Μέση Ανατολή, που άρχιζε από τη Μεσόγειο και κατέληγε στον Περσικό Κόλπο, θεωρείτο στρατηγικά ισότιμη με το κεντρικό μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου στη καρδιά της Ευρώπης. Διότι, κατά το σκεπτικό, ένας μή-δυτικός έλεγχος της ενεργειακά κρίσιμης περιοχής θα ανέτρεπε τα δυτικά ερείσματα σε στρατηγικό και ιδεολογικό επίπεδο, και θα έδιδε το πάνω χέρι στους "εχθρούς της ελευθερίας" και άλλων συναφών οικουμενικών αξιών που η Δύση μονοπωλούσε και, μεγαλοψύχως, αγωνίζετο να διασφαλίσει και να τις κάνει κοινό κτήμα όλων μας.

H ιδεοληπτική αλλά και εξόχως στρατηγικά εργαλειακή αυτή αντίληψη μετέτρεψε τους Αμερικανούς σε συμμάχους των Βρετανών και Γάλλων ιμπεριαλιστών και αποικιοκρατών στη Μέση Ανατολή, αλλά και εχθρούς κάθε εθνικό-απελευθερωτικού κινήματος. Αυτή η στρατηγική μυωπία, μετέστρεψε τον αντιαποικιακό αραβικό εθνικισμό, που προσωποποιούσε ο Νάσσερ της Αιγύπτου, από φίλο και δυνητικό σύμμαχο των ΗΠΑ σε δεδηλωμένο εχθρό. Η θεαματική αποτυχία της δυτικής στρατηγικής καταγράφηκε με το αιματηρό αντιδυτικό πραξικόπημα του Ιουλίου του 1958 και την ανατροπή του βασιλικού και φίλο-δυτικού καθεστώτος της Βαγδάτης. Μαζί κατέρρευσε και το Σύμφωνο της Βαγδάτης (1955-1958), το αμερικανο-βρεττανικό κατασκεύασμα για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής,  του οποίου η Τουρκία υπήρξε ιδρυτικό μέλος και ο πιο σημαντικός "χωροφύλαξ".

Η κατάρρευση του Συμφώνου, που οδήγησε σε συμμαχία Αιγύπτου-Ιράκ, ερμηνεύθηκε ως η απαρχή της "απώλειας" της Μέσης Ανατολής, με τον Αμερικανό ΥΠ.ΕΞ. Τ.Φ.Ντάλλες να χαρακτηρίζει τη Βαγδάτη του 1958 "ως το πιο επικίνδυνο σημείο του πλανήτη". Επιβάλλεται εδώ να υπομνησθούν μια σειρά από άλλα γεγονότα στη περιοχή αλλά και στον κόσμο τα οποία, συνδυαστικά, οδήγησαν τους Αμερικανούς να διατάξουν το κλείσιμο όλων των μετώπων ( to circle the wagons), με κυρίαρχο μεταξύ αυτών το Κυπριακό, το οποίο απειλούσε τη συνοχή της νοτιο-ανατολικής πτέρυγας του Ν.Α.Τ.Ο., ώστε να αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά οι περιφερειακές και παγκόσμιες προκλήσεις κατά του "ελεύθερου κόσμου".

Στην Ευρώπη είχε ξεσπάσει την ίδια χρονιά, ακόμη μια κρίση, ως προς το μελλοντικό καθεστώς του Βερολίνου. Στην μακρινή Ασία σημειώνοντο εχθροπραξίες στα Στενά της Φορμόζας -Ταϊβάν με τον τότε Αμερικανό πρόεδρο Αιζενχάουερ να απειλεί το Πεκίνο ακόμη και με πυρηνικά όπλα. Φιλοξενούμενος του Μάο ήταν, το 1958, ο Σοβιετικός ηγέτης Χρούτσιωφ.

Στη περιοχή μας, είχαμε την δημιουργία το 1958 της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας με την ένωση Αιγύπτου και Συρίας, ενώ το ίδιο έτος, ο Νάσσερ θα επισκεφθεί την Μόσχα. Η έντονη ρευστότητα του 1958, θα οδηγήσει τους Αμερικανούς, επικαλουμένων το Δόγμα Αιζενχάουερ του 1957 για τη στήριξη "δημοκρατικών καθεστώτων" στη περιοχή, να αποβιβάσουν πεζοναύτες στο Λίβανο, ενώ ταυτόχρονα η πολεμοχαρής Τουρκία του Μεντερές, με υπόγεια αγγλο-αμερικανική στήριξη, απειλούσε ευθέως Συρία και Ιράκ με εισβολή.

Το 1958 και πάλι, οι πρωθυπουργοί Τουρκίας και Ισραήλ θα συνομολογήσουν με πάσα μυστικότητα στη Άγκυρα, Σύμφωνο στρατιωτικής συμμαχίας κατά του Νασσερικού μετώπου. Και καθόλου τυχαία, ο Μεντερές θα εμφανισθεί ως "Man of the Year"για το 1958, στο εξώφυλλο του αμερικανικού Time Magazine. Tέλος, για να έλθουμε και στην Ελλάδα, στις εκλογές του 1958, το μέτωπο της αριστεράς (Ε.Δ.Α.), στηρίχθηκε από το 25% του εκλογικού σώματος, μια εξέλιξη που δημιούργησε μείζονα ταραχή στο ελληνικό κατεστημένο, στο Παλάτι αλλά και στους Αμερικανούς.

Όπως μας πληροφορεί ο αείμνηστος Stephen G.Xydis στα έργα του, Cyprus: Conflict and Reconciliation(1967) και Cyprus:Reluctant Republic (1973), είναι από τη Νέα Υόρκη το 1958 που τα πράγματα οδηγήθηκαν πρώτα στη Ζυρίχη και μετά στο Λονδίνο. Με τους Αβέρωφ και Ζορλού, υπό την "υψηλή εποπτεία" του Αμερικανού αντιπροσώπου στον Ο.Η.Ε. να συμφωνούν ότι "μεγαλύτεροι κίνδυνοι" απειλούσαν τις χώρες τους, και ότι έπρεπε η αναμεταξύ τους αντιπαράθεση στη Κύπρο να τερματισθεί. Έτσι άρχισε η τότε αντίστροφη μέτρηση. Όχι για ο,τι συνέβαινε μέσα στη Κύπρο αλλά, έξω από αυτή. Στο Βερολίνο, στη μακρινή Φορμόζα, αλλά κυρίως στο όχι τόσο μακρινό Ιράκ της Μέσης Ανατολής. Και επειδή από τα μέσα του 1950, η Βρετανία είχε ήδη δώσει βέτο στον μεσανατολικό της "χωροφύλακα", την Τουρκία του Συμφώνου της Βαγδάτης, για τη Κύπρο, -το οποίο βέτο, για τους ίδιους λόγους οι Αμερικάνοι διεύρυναν ως βέτο της Τουρκίας για τα ελληνοτουρκικά και το κυπριακό-, η Άγκυρα απεκόμισε το 1960 τα γνωστά λεόντεια οφέλη και επέφερε τις γνωστές δουλείες πάνω στην Κύπρο.

Προτού αναφερθώ  στο 2014, ας μου επιτραπεί μια σημαντική παρένθεση για το 2004, που αποδεικνύει, ότι όσο αλλάζουν τα πράγματα στο κυπριακό, τόσο παραμένουν τα ίδια. Έχουμε την παραδοχή του Αμερικανού αξιωματούχου Ντάνιελ Φρίντ, που έγινε ενώπιον επωνύμων ομογενών και δημοσιογράφων σε μεγάλο ξενοδοχείο της Ουάσιγκτον (12 Ιουνίου 2003), ότι το Σχέδιο Αννάν προσέφερε τη Κύπρο ως στρατηγικό όμηρο της Άγκυρας (και μαζί και αρκετά δις δολάρια), με αντάλλαγμα η Άγκυρα να επιτρέψει στη Αμερική να ανοίξει και δεύτερο μέτωπο μέσω Τουρκίας στην προγραμματιζόμενη αμερικανική εισβολή στο Ιράκ του 2003. Και έχουμε και την εξίσου κυνική εντολή που η Ουάσιγκτον έδωσε στη αμερικανική αντιπροσωπεία στο Μπούντεσμπεργκ της Ελβετίας το 2004 η οποία ήταν επί λέξει: "shoot the south"!

H αμερικανική δραματική παρέμβαση του 2014 στην Κύπρο, έχει τη στρατηγική της λογική στο ιστορικό που κατέγραψα παραπάνω. Σίγουρα ο μπαμπούλας του κομμουνισμού δεν υφίσταται. Υπάρχει όμως η Ρωσική αρκούδα, που είναι στη φύση της να απειλεί και να εκβιάζει, π.χ. σήμερα κυρίως αλλά όχι μόνο ( βλ. Ουκρανία) σε ζητήματα "ενεργειακής ασφάλειας" (αυτός και αν είναι μπαμπούλας για μια χώρα που έχει μονοδιάστατη οικονομία με απόλυτη εξάρτηση από εξαγωγές ενέργειας!!!). Yπάρχει βέβαια και η τρομοκρατία του ριζοσπαστικού Ισλάμ που (άκουσον-άκουσον) μόνο το "ήπιο Ισλάμ" της νατοϊκής και εκδυτικισμένης Τουρκίας μπορεί να θεραπεύσει. Αλλά, για να ολοκληρώσει η Τουρκία την Μεγάλη ( Büyük) Αποστολή της, πρέπει να εξασφαλισθεί πολιτικά με ένταξη στην Ε.Ε., αλλά και οικονομικά ως ενεργειακός κόμβος, μια κίνηση που, κατά τη στρατηγική αυτή λογική, θα διασφαλίζει ταυτόχρονα και την " ενεργειακή ασφάλεια" της Ευρώπης από τη "μοχθηρή αρκούδα του Βορρά".

Όμως, εδώ το εμπόδιο εμφανίζεται να είναι το κυπριακό κράτος. Και στα δυο ζητήματα . Αυτό της Ε.Ε. και του "ελέγχου"των ενεργειακών κοιτασμάτων της ανατολικής Μεσογείου . "Shoot the Republic", λοιπόν ,παραμένει η στρατηγική τους. Αλλά τούτη τη φορά, "πυροβολήστε για να σκοτώσετε".

Κάθε θεραπεία προκύπτει από μια σωστή διάγνωση. Δεν θέλουν να υπάρχει στη Κύπρο συγκροτημένο κράτος, -χωρίς ξένους μπάστακες-, που να λειτουργεί ως θεσμός ασφάλειας ελεύθερων πολιτών και του οποίου ο ρόλος, ως κρατικός δρών, να περιορίζεται μόνο από το διεθνές δίκαιο, τους διεθνείς θεσμούς και από αμοιβαιότητα στις διακρατικές σχέσεις και συναλλαγές. Δεν θέλουν κράτος με υπόσταση, και πολίτες με ατομικά δικαιώματα. Θέλουν κράτος "μασκαραλίκι" και αγελαίους υπηκόους σε  υποτελείς σατράπες. Ο κύβος ερρίφθη. Αλλά υπάρχουν ακόμη πολίτες και όχι σατράπες στη Κύπρο. Aux armes citoyens ( "πολίτες στα όπλα" ).

http://mignatiou.com/2014/02/o-kivos-errifthi-opos-ke-to-1958/

Ν. Λυγερός- Δεν αρκεί να έχεις ΑΟΖ.

 Δεν αρκεί να έχεις ΑΟΖ. “

14/02/2014Γράψτε ένα σχόλιοGo to comments

Ν. Λυγερός

Δεν αρκεί να έχεις ΑΟΖ αν δεν την υποστηρίζεις με πράξεις. Αλλιώς παραμένει ένα θεωρητικό και νομικό πλαίσιο που δεν αλλάζει τίποτα για την πατρίδα μας. Η αξία της ΑΟΖ δεν προέρχεται από τη θέσπιση ή τις οριοθετήσεις, αλλά από την αξιοποίησή της. Δίχως την αξιοποίηση το κυριαρχικό δικαίωμα παραμένει δυνητικό και αφήνει τα δεδομένα όπως είναι. Η ΑΟΖ είναι ένα μέσον κι όχι ο τελικός στόχος της υψηλής στρατηγικής. Είναι μία στρατηγική κίνηση που δημιουργεί πρακτικές πράξεις για το λαό και την πατρίδα. Η ΑΟΖ είναι ένα εργαλείο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο γιατί δίνει ένα χώρο στην χώρα που την διαχειρίζεται στρατηγικά. Γι’ αυτό το λόγο η ΑΟΖ είναι τόσο απαιτητική στο πολιτικό φάσμα. Διότι θέλει απαραίτητα στρατηγική για να υλοποιηθεί το όραμά της. Το απέραντο γαλάζιο δεν είναι μόνο ποιητικό για το έθνος μας. Είναι μια αλλαγή φάσης τεράστιας σημασίας. Έτσι σε αυτό το πλαίσιο δεν υπάρχουν συμβιβασμοί και μικροπολιτική. Μόνο η μακροπολιτική έχει σημασία για την ΑΟΖ, διότι είναι η μόνη που μπορεί να είναι και διαχρονική για τον Ελληνισμό. Τώρα λοιπόν που έχουμε όλοι κατανοήσει την αξία της ΑΟΖ πρέπει να περάσουμε στις ουσιαστικές πράξεις που δημιουργούν νέα δεδομένα. Αν ο καθένας καταλάβαινε την εμβέλεια της ΑΟΖ για τα εθνικά θέματα δεν θα μιλούσε τόσο εύκολα για αυτή λες και είναι απλώς μια λέξη από το λεξιλόγιο. Η ΑΟΖ είναι μια στρατηγική έννοια που αξιοποιεί το Δίκαιο της Θάλασσας και δεν το αφήνει ανεκμετάλλευτο. Με την ΑΟΖ, η ξηρά αποκτά μια θαλάσσια οντότητα που είναι τόσο σημαντική που δεν επιτρέπει πια μια επιστροφή στο παρελθόν αλλά μια σχέση με το μέλλον που έχει αρχίσει ήδη. Η ΑΟΖ είναι λοιπόν εργαλείο της απελευθέρωσης και γι’ αυτό χρειάζεται στρατηγική διαχείριση και σχεδιασμό κι όχι μικρότητες τοπικές.

Βημα Σαρωνικού

Θεόδωρου Καρυώτη- H Τουρκία σχεδιάζει να υπάρξουν δύο κυπριακές ΑΟΖ

” Δύο Κυπριακές ΑΟΖ. “

16/02/2014Γράψτε ένα σχόλιοGo to comments

Του Θεόδωρου Καρυώτη

Οι Ηνωμένες Πολιτείες πληροφορήθηκαν ότι η Τουρκία σχεδιάζει να υπάρξουν δύο κυπριακές ΑΟΖ και, μέχρι στιγμής δεν έχουν φέρει κάποια αντίρρηση θέλοντας να προστατέψουν τα συμφέροντα των αμερικανικών εταιριών που ενδιαφέρονται για τους υδρογονάνθρακες της ανατολικής Μεσογείου.

Όπως είναι γνωστόν, η Τουρκία δεν αναγνώρισε την ανακήρυξη της Κυπριακής ΑΟΖ αλλά αυτή αναγνωρίστηκε αμέσως από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Κύπρος βέβαια, από την εποχή του Τάσσου Παπαδόπουλου έχει ζητήσει από τις ελληνικές κυβερνήσεις των Καραμανλή, Παπανδρέου και Σαμαρά να οριοθετήσουν τις ΑΟΖ των δύο κρατών αλλά αυτοί, πάσχοντας από κάποιο σύνδρομο (φοβικό ίσως), αρνούνται να το κάνουν.

Η Τουρκία έχει ιδιαίτερα ενοχληθεί από τις έρευνες που δείχνουν ότι η Κύπρος διαθέτει σοβαρές ποσότητες υδρογονανθράκων και τώρα τελευταία ανησυχεί ιδιαίτερα και για την επικείμενη οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αίγυπτο που είναι τόσο κρίσιμη για την Ελλάδα διότι σ’ αυτή την περιοχή βρίσκεται ο μεγαλύτερος όγκος του ορυκτού πλούτου της Ελλάδας. Ήδη αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες ενδιαφέρονται και θέλουν να λάβουν μέρος στον διαγωνισμό για την προκήρυξη των οικοπέδων στη μελλοντική ΑΟΖ της Ελλάδας

Η Τουρκία από το 1982, δηλαδή από τότε που δημιουργήθηκε η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), αρνείται να προφέρει τις λέξεις Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη στις συζητήσεις της με την Ελλάδα. Η Τουρκία είναι ένα κράτος που δεν υπέγραψε, δεν επικύρωσε και δεν πρόκειται να προσχωρήσει στο UNCLOS διότι γνωρίζει ότι, η Σύμβαση υιοθετώντας την ΑΟΖ και το Άρθρο 123 (2) που αναφέρει ρητά ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές, έχασε το παιχνίδι στο Αιγαίο Πέλαγος που πάντα ήθελε να το μοιράσει με την Ελλάδα. Ξεχνάει βέβαια ότι έχει υποχρέωση να προσχωρήσει στο UNCLOS εφ’ όσον επιθυμεί να γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ, κάτι που η ΕΕ αλλά και η Ελλάδα «ξεχνούν» πάντοτε να της το υπενθυμίσουν.

Έτσι, πονηρά σκεπτόμενη, οριοθέτησε την υφαλοκρηπίδα της και όχι την ΑΟΖ της με αυτή του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους δίνοντας στους Τουρκοκύπριους ένα μέρος μόνο της υφαλοκρηπίδας που δικαιούνται, χωρίς να χρησιμοποιήσουν την μέθοδο της μέσης γραμμής, που τόσο απεχθάνονται, μια και τονίζουν πάντα ότι τα νησιά δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα με την ηπειρωτική χώρα. Τώρα βέβαια ετοιμάζονται για το μεγάλο κόλπο. Έχουν απαιτήσει από τον Έρογλου να ζητήσει στη νέα συμφωνία για επίλυση του κυπριακού να περιλαμβάνει δύο ΑΟΖ, μία για κάθε συνιστώσα κοινότητα.

Έχουν ήδη προβλέψει ότι εάν αυτή η συμφωνία επικυρωθεί, τότε θα οριοθετήσουν την ΑΟΖ της Τουρκίας με τη τουρκοκυπριακή συνιστώσα αναφέροντας απλά ότι η οριοθέτηση αυτή συμπίπτει με την ήδη υπάρχουσα οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.

ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ

“Η παράνομη ΑΟΖ της Τουρκίας.”

Ο παραπάνω χάρτης είναι ένας επίσημος χάρτης της Τουρκίας που δείχνει την οριοθέτηση που θέλει να πραγματοποιήσει η Τουρκία με την Ελλάδα, την Κύπρο και την Αίγυπτο παρ’ όλον ότι γνωρίζει, βάσει του Δίκαιου της Θάλασσας, ότι δεν έχει θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο. Όπως βλέπετε ο χάρτης δείχνει την οριοθέτηση που έχει κάνει με το βορειοανατολικό τμήμα της Κύπρου μη δίνοντας πλήρη επήρεια σ’ αυτό το τμήμα της Κύπρου γνωρίζοντας  ότι εάν θα έκανε αυτό θα είχε πρόβλημα με το σύμπλεγμα του Καστελόριζου. Τέλος, μπορείτε εύκολα να δείτε ότι δεν δίνει καθόλου ΑΟΖ στα ελληνικά νησιά παρά μόνο την αιγιαλίτιδα ζώνη των 6 ν.μ.

Αρκετοί, βέβαια, παρεξήγησαν τις δηλώσεις Ομπάμα και πρέπει να τις ξαναδιαβάσουν γιατί δεν περιέχουν αιχμές κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας καθόσον σ’ ένα σημείο εξηγεί ότι «Οι Ηνωμένες Πολιτείες επιβεβαιώνει την υποστήριξή της στην εξάσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας να εξερευνήσει και να αξιοποιήσει τους φυσικούς της πόρους εντός των θαλάσσιων ζωνών της.. Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι οι πόροι πετρελαίου και φυσικού αερίου του νησιού, όπως όλοι οι πόροι, θα πρέπει να κατανεμηθούν ακριβοδίκαια μεταξύ των δύο κοινοτήτων στο πλαίσιο μιας συνολικής διευθέτησης».

Ο εκλιπών πρόεδρος της Κύπρου, Τάσσος Παπαδόπουλος ανακήρυξε ΑΟΖ το 2004 διαθέτοντας (κάτι που επαναλαμβάνω συνεχώς) μόνο 4 τανκς και 2 ελικόπτερα και δεν φοβήθηκε την Τουρκία. Εάν επιχειρηθεί να υπάρξουν δύο ΑΟΖ κάποιοι θα αμαυρώσουν την μεγαλύτερη επιτυχία του. Ελπίζω και εύχομαι οι πολιτικοί της  Κύπρου να μη σκεφτούν καν, μια Κύπρο μικρότερη από αυτή που παρέλαβαν.

ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑΤΑ-ΧΑΡΤΕΣ: Το πρώτο δείχνει την Κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Το δεύτερο δείχνει την παράνομη τουρκική ΑΟΖ.

http://mignatiou.com/2014/02/dio-kipriakes-aoz/#more-21110

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ: TVXS ''Παραγωγική ανασυγκρότηση. Η πρόκληση της επόμενης μέρας»

http://www.livemedia.gr/video/62715

Παραγωγική ανασυγκρότηση. Η πρόκληση της επόμενης μέρας» 

Γ. Κοντογιώργης, Ο Ρήγας, η νεοτερικότητα και το μέτρο της προόδου

Γ. Κοντογιώργης, Ο Ρήγας, η νεοτερικότητα και το μέτρο της προόδου

Άριστος Μιχαηλίδης : Κυπριακό: Ο καθένας θα πάρει το κρατίδιο του…

Τον Ιανουάριο του 2011, η τουρκοκυπριακή εφημερίδα Κίπρις, αποκάλυψε το έγγραφο που κατέθεσε ο Ντερβίς Έρογλου στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για τη διακυβέρνηση. Ήταν αποκαλυπτικό τότε, αλλά σήμερα θα είναι αποκαλυπτικότερο αν συγκριθεί με τις νέες εξελίξεις. Περιέγραφε την ένωση δύο ανεξάρτητων κρατών με χαλαρή μεταξύ τους σχέση και υπήρχε σαφής διαχωρισμός της κυριαρχίας, που κατά βάση θα προέρχεται από τα συνιστώντα κράτη και τα κατάλοιπα εξουσίας θα ανήκουν στην κεντρική κυβέρνηση. Οι τουρκικές προθέσεις ήταν ευδιάκριτες αφού προέβλεπε και όρους σε περίπτωση διάλυσης της συμφωνίας: «Σε μια τέτοια περίπτωση, κανείς δεν θα οικειοποιηθεί ολόκληρο το νησί για να μην επαναληφθούν τα όσα έζησαν οι Τ/κ πριν το 1963. Οι Τ/κ επιθυμούν όπως συμπεριληφθεί στην τελική συμφωνία ανοικτά και τεθεί υπό την εγγύηση του ΣΑ του ΟΗΕ ότι, σε περίπτωση διάλυσης της συμφωνίας, κανένα από τα συνιστώντα κρατίδια δεν θα εκπροσωπεί από μόνο του τη "συνεργασία", το ομόσπονδο δηλαδή κράτος» (Κίπρις, 17/1/2011).

Η ουσία λοιπόν στη νέα συμφωνία είναι εδώ. Στο ότι η τουρκική επιδίωξη έχει πάρει σάρκα και οστά κι εμείς πανηγυρίζουμε χωρίς να σκεφτόμαστε, ως συνήθως, τις συνέπειες τις οποίες αντιθέτως σκέφτονται και μεθοδεύουν οι Τούρκοι. Σε περίπτωση κατάρρευσης της συμφωνίας κανένα από τα συνιστώντα κρατίδια δεν θα εκπροσωπεί το ομόσπονδο κράτος, ο καθένας θα πάρει το κρατίδιο του και θα αποχωρήσει. Με ένα συμφωνημένο πλέον αποτέλεσμα: Οι Τουρκοκύπριοι θα έχουν το κρατίδιο που έχουν και σήμερα, αλλά αναγνωρισμένο και οι Ελληνοκύπριοι θα έχουν κι αυτοί κρατίδιο «ίσου καθεστώτος». Η Κυπριακή Δημοκρατία, που σήμερα διασφαλίζει ακόμα την επιβίωση των Ελληνοκυπρίων, δεν θα υπάρχει πλέον.

 Ασφαλώς δεν πρέπει να ξεκινούν οι συνομιλίες με αυτή την αρνητική λογική, με τη λογική δηλαδή του τι θα γίνει αν καταρρεύσει η συμφωνία. Αλλά, αν η λογική της άλλης πλευράς είναι αυτή, εμείς δεν πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας εκ των προτέρων; Και αν το μόνο απτό δεδομένο που έχουμε μπροστά μας είναι η διαχρονική αναξιοπιστία της τουρκικής πλευράς, η καταπάτηση όλων των συμφωνιών και ο σχεδιασμός της Άγκυρας να εξαφανίσει την Κυπριακή Δημοκρατία και να ελέγξει όλο το νησί (με το φυσικό του αέριο, φυσικά), δεν οφείλουμε να αντιδράσουμε όταν βλέπουμε το σχέδιο να εφαρμόζεται; Εξάλλου, δεν είναι γι΄ αυτούς τους λόγους που ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έθετε τις προϋποθέσεις του όλους τους προηγούμενους μήνες;

 «Τα κρατίδια που θα ιδρυθούν θα είναι κυρίαρχα και αυτό δεν μπορεί να σημαίνει ότι θα είναι ένα και αδιαίρετο κράτος», είπε χθες ο Ντερβίς Έρογλου, μετά τη συμφωνία που μόλις υπόγραψε και την ώρα που οι δικοί μας φωστήρες στήνουν χορούς και πανηγύρια για να μας πείσουν ότι πετύχαμε τη μία κυριαρχία και το ένα αδιαίρετο κράτος. Να τα αφήσουμε όλα αυτά πίσω μας, λένε διάφοροι απελπισμένοι, γιατί τώρα προέχει να στηρίξουμε όλοι μαζί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε αυτή την τιτάνια προσπάθεια για να το λύσουμε επιτέλους. Εντάξει, κατανοητή η αγωνία. Αλλά τι ακριβώς πρέπει να κάνουν όσοι βλέπουν τη λάθος πορεία και θέλουν να προειδοποιήσουν; Να χειροκροτούν κιόλας από χαρά κι ας ξέρουν ότι είναι αδικαιολόγητη η χαρά τους; Άριστος Μιχαηλίδης Φιλελεύθερος

Οδυσσέας Ελύτης - Το Μονόγραμμα [Adagio]

Ινφογνώμων Πολιτικά: Τρομερές αποκαλύψεις του Σίμου Αγγελίδη για τα "Έγγραφα Ντάουνερ"

Τρομερές αποκαλύψεις του Σίμου Αγγελίδη για τα "Έγγραφα Ντάουνερ", που αποδεικνύουν την παγίδα που στήνεται στην Κύπρο