Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

ΜΑΚΝΤΑΟΥΕΛ ΤΖΩΝ Ο ΝΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ












Η 

σχέση ανάμεσα στον ανθρώπινο νου και τον φυσικό κόσμο αποτελεί για τη φιλοσοφία των Νέων Χρόνων ένα πρόβλημα. Από τη μια μεριά, ο άνθρωπος πρέπει να νοηθεί ως ένα φυσικό πλάσμα υπαγόμενο στους ίδιους ακριβώς νόμους με αυτούς που διέπουν την υπόλοιπη φύση. Από την άλλη μεριά, μοιάζει να είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε στον άνθρωπο την ικανότητα να δρα ελεύθερα και, συνεπώς, να φέρει την ευθύνη για τις αποφάσεις και τις πράξεις του. Όμως, η ιδέα μιας τέτοιας ελευθερίας δύσκολα μπορεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα μιας νομοκρατούμενης φύσης.
Αυτός ο δυϊσμός φύσης και ελευθερίας κρύβεται πίσω από ένα άλλο κεντρικό ερώτημα της φιλοσοφίας των Νέων Χρόνων: το ερώτημα κατά πόσο είναι δυνατό να αποκτήσουμε αντικειμενική γνώση του κόσμου. Η έννοια της αντικειμενικής γνώσης του κόσμου είναι άμεσα συνδεδεμένη με την έννοια της εμπειρικής γνώσης. Από τη μια μεριά, η εμπειρία πρέπει να λειτουργήσει ως το θεμέλιο πάνω στο οποίο θα βασιστούμε για να να γνωρίσουμε τον έξω από μας κόσμο. Από την άλλη μεριά, όμως, ο τρόπος με τον οποίο καλούμαστε συνήθως να κατανοήσουμε την εμπειρία μάς υποχρεώνει να θεωρήσουμε πως είναι αδύνατο να βασιστούμε σ’ αυτήν. Και αυτό μοιάζει να ακυρώνει τη δυνατότητα να γνωρίσουμε αντικειμενικά τον κόσμο. 
Το «Ο νους και ο κοσμος» του Τζων Μακντάουελ πρωτοδημοσιεύτηκε το 1994 και ήδη αναγνωρίζεται ως κλασικό. Ο Μακντάουελ εξετάζει το πρόβλημα της σχέσης νου και κόσμου, επικεντωνόμενος στις δυσκολίες που γεννά η έννοια της εμπειρικής γνώσης. Ο Μακντάουελ αντλεί από μια εντυπωσιακή ποικιλία φιλοσοφικών πηγών, συνδυάζοντας νήματα της αγγλοσαξονικής φιλοσοφίας του 20ού αιώνα με κεντρικές έννοιες του γερμανικού ιδεαλισμού και της αριστοτελικής σκέψης. Το εγχείρημά του στόχο έχει να μας επιτρέψει να κατανοήσουμε τον άνθρωπο ως ένα φυσικό και ταυτόχρονα ελεύθερο πλάσμα μέσα σε έναν νομοκρατούμενο κόσμο.

Κυριακή 4 Μαΐου 2014

ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ-G20 Human Rights


G20 Human Rights
             http://www.g20humanrights.com/home/agia_sophia

ΣΥΡΙΖΑ και Θράκη

ΣΥΡΙΖΑ και Θράκη
(πρώτα συμπεράσματα από μια κρίση) (*)



Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μόνο κατάπληξη, βαθύτατη θλίψη προκάλεσε, σε όσους διατηρούν στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα και τις ανάγκες του ελληνικού λαού, η υπόθεση του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ. Σαμαράς και τρόικα, Μιχαλολιάκος και Καμμένος, ο «Θεός της Αποχής», αν υπάρχει, όχι ανθοδέσμες, φορτηγά ολόκληρα με λουλούδια θάπρεπε να στείλουν στην Κουμουνδούρου για τους χειρισμούς της.

Ταυτόχρονα όμως, η υπόθεση αυτή πρέπει να θεωρηθεί και μεγάλη ευκαιρία – η τελευταία ίσως πριν από ενδεχόμενη ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών - για να διορθώσει ουσιαστικά η αριστερά την πορεία της και να αντιμετωπίσει τώρα δραματικά προβλήματα που κινδυνεύει να βρει αύριο μπροστά της. Η υπόθεση Σαμπιχά είναι η κορυφή του παγόβουνου. Αντί να αρνείται κάποιος την ύπαρξη του παγόβουνου, είναι πιο χρήσιμο να αλλάξει αμέσως πορεία.    

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τρομερά ευαίσθητη στο ζήτημα της «εικόνας» και της (κακόηχης) «κυβερνησιμότητάς» της, έπληξε μόνη της αμφότερες, με τρόπο που κανείς αντίπαλος δεν θα κατάφερνε. Αφήνοντας εαυτήν έκθετη στο διατυπωθέν από σχολιαστές, καλοπίστως ή κακοπίστως, ερώτημα πως θα διαπραγματευθεί αύριο με τη Μέρκελ ή θα χειρισθεί μια κρίση με την Τουρκία.

Δεν βοηθάνε την αριστερά ψέμματα και εξωραϊσμοί. ‘Ανοιξαν σοβαρότατα ζητήματα περί τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ στα εθνικά, την ικανότητα διαχείρισης κρίσεων, τη δημοκρατικότητα της εσωτερικής και κοινωνικής λειτουργίας του, την αξιοπιστία του πολιτικού του διαβήματος. Διευκολύνθηκε αποφασιστικά δεξιά-ακροδεξιά να παρουσιάσουν την αριστερά ως «αντεθνική».

Μερικές φορές, με όσα συμβαίνουν, διερωτάται κανείς  αν και πόσοι στον ΣΥΡΙΖΑ αντελήφθησαν σε βάθος τους λόγους που το κόμμα εκτοξεύτηκε το 2012, παρολίγον να κερδίσει και δεν κέρδισε τις εκλογές.  Μεταξύ φθινοπώρου 2011 και Μαίου  2012 ο Τσίπρας έθεσε τον ΣΥΡΙΖΑ σε θέση υποψηφίου εθνικού ηγεμονικού υποκειμένου, φιλοδοξούντος να διακόψει τη μνημονιακή πορεία καταστροφής της ελληνικής κοινωνίας, του ελληνικού λαού, του ελληνικού κράτους και έθνους (προς τιμήν του, χρησιμοποιώντας και αρκετές ιδέες που παρήχθησαν εκτός ΣΥΡΙΖΑ).  

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να κερδίσει τις εκλογές, αν είχε σοβαρή οικονομολογική προετοιμασία, αν δεν φοβόταν, αν αναγνώριζε την ύπαρξη και σημασία του μεταναστευτικού προβλήματος και, αν, ηγετικό του στέλεχος, δεν είχε πει τελείως επιπόλαια στην τηλεόραση, ότι θα ρισκάρει πόλεμο με την Τουρκία για να μειώσει τις πολεμικές δαπάνες! ‘Εφτανε μάλιστα για νίκη ένας ή δύο από αυτούς τους παράγοντες. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σημείωσε έκτοτε δημοσκοπική πρόοδο, γιατί μετεκλογικά εξελήφθη, καλώς ή κακώς, ως «κόμμα για τον εαυτό του», «τα στελέχη του», που, αντί να υποτάσσει τις επιλογές του στην ανάγκη σωτηρίας λαού και πατρίδας, ενδιαφέρεται κυρίως για άνοδό του στην εξουσία, εμφορούμενος από «μεταμοντέρνα» ιδεολογία . Ο «κυβερνητισμός» ήταν προσόν προ του Μαίου 2012, διαφοροποιώντας τον από κόμματα διαμαρτυρίας, άχρηστα εν μέσω εθνικής καταστροφής. ‘Εγινε ελάττωμα μετά τον Ιούνιο, κατατάσσοντάς τον, στα κόμματα που λένε διάφορα όχι γιατί τα πιστεύουν, αλλά για να κερδίσουν τις εκλογές. Υπονόμευσε έτσι, σε συνδυασμό με την ανεπάρκεια της προγραμματικής-πολιτικής προετοιμασίας, την υποψηφιότητά του ως εθνικού ηγετικού υποκειμένου, δυσκολευόμενος να διευρύνει ουσιαστικά την επιρροή του, να στερεώσει και βαθύνει τους δεσμούς του με τον λαό.

Σαμπιχά: κορυφή του παγόβουνου

Δεν γνωρίζουμε τη Σαμπιχά Σουλεϊμάν, ούτε αν έπρεπε να είναι υποψήφια. ‘Οσα διαβάσαμε στο βιογραφικό της συνηγορούν υπέρ της επιλογής της. Αν προέκυψαν μετά σοβαρά αντίθετα στοιχεία θα έπρεπε να δημοσιοποιηθούν, αντί να παρακολουθήσουμε άναυδοι σταλινικότατη εκτόξευση βρώμικων, ασαφών, αναπόδεικτων υπαινιγμών κατά της γυναίκας, μειοψηφίας της μειοψηφίας της μειοψηφίας (!).

Διερωτάται κανείς πως ο Γραμματέας και μια τοπική οργάνωση ανέτρεψαν απόφαση Κεντρικής Επιτροπής, όταν, αλλού, η ηγεσία δεν έδωσε καμία σημασία στη βάση. ‘Όπως στη Μακεδονία, εκδιώκοντας τον Καρυπίδη, κατόπιν αμερικανοεβραϊκής απαιτήσεως, ή στην Πελοπόννησο, επιβάλλοντας τον μνημονιακό Βουδούρη. Τι εξηγεί δύο μέτρα και δύο σταθμά;

Απερίγραπτες είναι οι δηλώσεις του υποψήφιου ευρωβουλευτή Χριστόπουλου, που απέδωσε στη δική του επιρροή την πραξικοπηματική ακύρωση της συμμετοχής Σουλεϊμάν, υποστηρίζοντας ότι η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης είναι «συμπαγές τουρκικό πράμα» (sic). Αυτή είναι θέση του τουρκικού κράτους-εθνικισμού, που «τσουβαλιάζει» ως Τούρκους όλους τους Μουσουλμάνους, αρνούμενος την ύπαρξη Ρομά-Πομάκων. ‘Οσο για τη χρήση της λέξης «πράμα» για να περιγράψει τη μειονότητα, αποκαλύπτει την ηθική του, εγείροντας δυστυχώς ερωτηματικά για τα κριτήρια όσων τον έφεραν πέρυσι, λαθραία, να «εκπαιδεύσει» βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, τον επέλεξαν για ευρωβουλευτή και επέμειναν να μείνει στο ψηφοδέλτιο. Εμείς απορούμε και για το πώς είναι πανεπιστημιακός!

Την επομένη πήρε δυστυχώς τη σκυτάλη, ως μη όφειλε, η «Αυγή» την οποία, δυστυχώς, ο φανατικός «αντιεθνικισμός» παρέσυρε σε δύο σοβαρά ολισθήματα. Πρώτον σε ταύτιση με την ελάχιστα δημοκρατική θέση της τουρκικής προπαγάνδας, ότι  πρέπει να αναγνωρίσουμε την τουρκική καταγωγή της μειονότητας («διεθνής υποχρέωση»), όχι όμως την «τριχοτόμησή» της, την ύπαρξη δηλαδή Ρομά και Πομάκων. Δεύτερο και χειρότερο, στην υιοθέτηση ανοίκειων υπονοούμενων κατά της εκδιωχθείσης υποψηφίας και κομματικών στελεχών, αναβιώνοντας σταλινική μεθοδολογία ξένη προς την παράδοση της εφημερίδας μετά τη μεταπολίτευση. 

Δεν είχαμε χρόνο να επαληθεύσουμε τι ακριβώς έκαναν ο (φίλος του ΓΑΠ και Καμίνη) Χριστόπουλος και η ΜΚΟ του, ανθήσασα και επί ημερών Παπανδρέου, Ρόντος και της ομάδας διεθνών χαφιέδων υψηλοτάτου επιπέδου, που τους περιστοίχιζε στο Υπουργείο Εξωτερικών. Αν ισχύει το ένα εκατοστό από όσα αναφέρονται για τη δράση και τις θέσεις του στο διαδίκτυο αναφορικά με Γιουγκοσλαβία, ουκρανικό, το μακεδονικό κλπ. τίθεται δυστυχώς τεράστιο θέμα ως προς το γιατί επελέγη. 

Αριστερά και έθνος, νέα τάξη και παγκοσμιοποίηση

Δυστυχώς, το θέμα του ευρωψηφοδελτίου δεν περιορίζεται στην υπόθεση Χριστόπουλου-Σαμπιχά. Στο ευρωψηφοδέλτιο βρίσκουμε, ατυχέστατα, πολιτικούς φίλους του πρωτεργάτη της μνημονιακής καταστροφής ΓΑΠ, οπαδούς των ιδεών της παγκοσμιοποίησης-αυτοκρατορίας, υπερασπιστές και θεωρητικούς ενός δήθεν αριστερού, δήθεν «αντιεθνικισμού», που ταυτίζονται με κεντρικές επιλογές της παγκοσμιοποίησης και της «νέας τάξης πραγμάτων», στην περιοχή μας και γενικά, του ιμπεριαλισμού δηλαδή σε πιο … «κλασική» αριστερή ορολογία.

Διερωτάται κανείς πως, ένα κόμμα που θέλει να αγωνιστεί εναντίον της δικτατορίας των αγορών και του ολοκληρωτισμού της παγκοσμιοποίησης που συντρίβει ως οδοστρωτήρας τον ελληνικό λαό και την Ελλάδα, κόμμα που θέλει να αποκαταστήσει εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία, θα μπορέσει να τα κάνει στηριζόμενο σε τέτοια πρόσωπα. Αναπόφευκτο ήταν όλα αυτά να κλονίσουν την εμπιστοσύνη μεγάλου μέρους οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ προς το κόμμα, την εξωτερική πολιτική και την κοσμοαντίληψη της ηγεσίας του, αν και είναι, ταυτόχρονα, όπως υπογραμμίσαμε, η κρίση μεγάλη ευκαιρία να ξεκαθαρίσει η αριστερά τις θέσεις της σε βασικά ζητήματα, προτού φτάσει ενδεχομένως στην κυβέρνηση.

Μεταξύ των υποψηφίων ευρωβουλευτών βρίσκονται υπερασπιστές των τουρκικών θέσεων στο Αιγαίο και του ψευδοκράτους που δημιούργησε ο τουρκικός στρατός κατοχής στην Κύπρο! Βρίσκονται θεωρητικοί και απολογητές του σχεδίου Ανάν, με το οποίο επιχειρήθηκε, από την πιο «μαύρη» εγχώρια αντίδραση και τους Αγγλοαμερικανούς, η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας το 2004, όπως και σήμερα. Σχέδιο που, σημειωτέον, χαρακτηρίστηκε «χειρότερο σύνταγμα της παγκόσμιας ιστορίας», «κείμενο παράφρονος» (Τσάτσος), που ξανάκανε την Κύπρο αποικία και οδηγούσε στην εκπροσώπηση της πλειοψηφίας των κατοίκων της από μειοψηφία (μη αιρετών αξιωματούχων) στα όργανα αποφάσεων!

‘Ερχονται τώρα οι οπαδοί τέτοιων απόψεων, σαν τους Βουρβώνους, που τίποτα δεν έμαθαν και τίποτα δεν ξέχασαν, απόψεων που δεν εκφράζουν όχι το 4%, ούτε καν το 0,5%, και επιδιώκουν να τις επιβάλουν χωρίς καν  εσωκομματική συζήτηση, μέσω επιλογών προσώπων από την ηγεσία. Η αριστερά όμως ιστορικά δεν είναι αυτό, είναι βαθειά πατριωτική παράταξη, στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά της φασιστικής κατοχής, για την αυτοδιάθεση-ένωση της Κύπρου αργότερα, εναντίον των αγγλοαμερικανικών επεμβάσεων στην Ελλάδα. Είναι ασυμβίβαστη, δεν μπορεί να είναι αριστερά υιοθετώντας ταυτόχρονα τέτοιες βαθειά αντιδημοκρατικές, φιλοιμπεριαλιστικές απόψεις. 

Το 27% δεν δόθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ για να υποστηρίξει τέτοιες απόψεις για Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο. Του δόθηκε για να υπερασπιστεί, όχι να … αποτελειώσει το απειλούμενο έθνος. Του δόθηκε από ανθρώπους που αγαπάνε την Ελλάδα, δεν μισούν οτιδήποτε ελληνικό, δεν προσπαθούν να ανέβουν κοινωνικά με το «ευρωατλαντικό βρακί» τους. Θα ήταν  ανήθικο, αποσταθεροποιητικό, αυτοκαταστροφικό, αν τυχόν επιχειρούνταν να χρησιμοποιηθεί η αντιμνημονιακή ψήφος για να υιοθετηθεί «ατζέντα» που δεν δηλώθηκε ποτέ ανοιχτά στον λαό ή το κόμμα.

Τέτοιες επιλογές προσώπων εκφράζουν, στην καλύτερη περίπτωση, πολιτική χωρίς έρμα και στρατηγικό άξονα, καιροσκοπικό συγκερασμό απόψεων ασυμβίβαστων μεταξύ τους. Ούτω πορευόμενη, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει είτε να ξαναστήσει στα πόδια τους τούς Μνημονιακούς, είτε να οδηγήσει τη χώρα σε  καταστροφική, «χαοτική περιδίνηση» σε περίπτωση ανόδου στην κυβέρνηση, τραγική εμπειρία «ΓΑΠ Νο2», ολοκλήρωσης της καταστροφής που ξεκίνησε ο «ΓΑΠ Νο1», με απόδοση ευθύνης στην αριστερά και τις ιδέες της και ηγεμονία πλέον δεξιάς-ακροδεξιάς (ένα «1974 από την ανάποδη»)

Χρειάζεται κατεπειγόντως σοβαρότατη αλλαγή πολιτικής, πολύ ειλικρινής, σοβαρή, έντιμη, εξαντλητική, σε βάθος συζήτηση στους κόλπους της αριστεράς και ευρύτερα για εξωτερική πολιτική, εθνικά θέματα, σχέση έθνους-αριστεράς, εθνικού, κοινωνικού, διεθνικού, πώς πραγματικά και όχι δημαγωγικά ανατρέπεται το Μνημόνιο, πως οργανώνεται η λαϊκή πάλη όχι για να γίνουμε Υπουργοί, αλλά για να σώσουμε την πατρίδα μας. Χρειάζεται όχι «οργανωτική», με μεθόδους μηχανισμού, αλλά πολιτική ενοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από ένα σχέδιο εθνικής απελευθέρωσης και κοινωνικής σωτηρίας. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει μεγάλη ελπίδα ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων. Αλλά αυτός ο λαός, «πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος» δεν χρειάζεται ψεύτικες ελπίδες, ψεύτες ‘Ηλιους και νέους δημαγωγούς . Θα τιμωρήσει άσχημα όποιον παίξει τυχόν με τέτοιους ρόλους. Χρειάζεται σοβαρά, δημοκρατικά, ανεξάρτητα πολιτικά υποκείμενα στην υπηρεσία της σωτηρίας του. Η απειλή κατά της χώρας είναι τρομερή, δεν αντιμετωπίζεται με επικοινωνιακές σαχλαμάρες ή χαμηλού επιπέδου ίντριγκες. H κρίση ας χρησιμεύσει ως μεγάλη ευκαιρία αυτοκριτικής-ενδοσκόπησης, σοβαρή προειδοποίηση, καταλύτης αναγκαίας μεγάλης διόρθωσης πορείας.

ΥΓ. Θα θέλαμε να ξέρουμε τις απόψεις επ’ αυτών στελεχών όπως ο Λαφαζάνης, ο Ρινάλντι κ.α. Ελπίζουμε να μην επικαλούνται, για να παραμείνουν άφωνοι, μια κακώς νοούμενη «πειθαρχία» (που δεν δεσμεύει τους Χριστόπουλους και ΣΙΑ), υπεύθυνη για σωρεία καταστροφών-προδοσιών στην ιστορία της αριστεράς, από τον Λίβανο, τη Γκαζέρτα και τη Βάρκιζα έως το «βρώμικο ‘89».

Λευκωσία, 24.4.2014, δεκάτη επέτειος του δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν

konstantakopoulos.blogspot.com


Παρασκευή 2 Μαΐου 2014

Η αύξηση της ανισότητας ξεπερνά τα όρια - FT.COM - euro2day.gr

Η αύξηση της ανισότητας ξεπερνά τα όρια.

ΠΟΙΗΣΗ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ: Το τραγούδι του έρωτα και του θανάτου του σημαιοφόρου Χριστόφορου Ρίλκε



"Η κάμαρα του πύργου σκοτεινή. 
Όμως φωτίζουν ο ένας το πρόσωπο του άλλου με το χαμόγελό τους. 
Ψηλαφούν μπροστά τους σαν τυφλοί και βρίσκουν ο ένας τον άλλον σαν μια πόρτα. 
Σχεδόν σαν παιδιά που φοβούνται τη νύχτα, σφίγγονται ο ένας μες στον άλλο. 
Κι όμως, δε φοβούνται. Δεν υπάρχει τίποτα να τους εναντιωθεί. 
Μήτε το χτες, μήτε το αύριο - γιατί ο χρόνος κατέρρευσε. 
Κι εκείνοι ανθίζουν μέσα από τα συντρίμμια του". 

Το "Τραγούδι του έρωτα και του θανάτου του σημαιοφόρου Χριστόφορου Ρίλκε", το γνωστότερο και δημοφιλέστερο έργο του Ρίλκε, γράφτηκε στο γύρισμα του εικοστού αιώνα, με αφορμή τον ηρωικό θάνατο ενός μακρινού προγόνου του συγγραφέα. Το κείμενο, που αιωρείται ανάμεσα στην ποίηση και την πρόζα, χωρίζεται σε είκοσι έξι σκηνές που συνδέουν την έκσταση του μεθυστικού ηρωικού θανάτου με φαντασιώσεις του θηλυκού, όπου η γυναίκα παρουσιάζεται ως μητέρα και ως ερωμένη ταυτόχρονα. Η λυρική γιορτή του θανάτου στον Ρίλκε σε συνδυασμό με τα ερωτικά μοτίβα εμπεριέχει υποδειγματικά την υποβλητική δύναμη που χαρακτηρίζει ολόκληρο το ποιητικό του έργο.

Πηγή biblionet.gr/book/81895/Rilke,_Rainer_Maria,_1875-1926.

Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

«Σήμερον του παλαιού θρήνου απηλλάγημεν» ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΙΣ

Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 27 Απριλίου 2014

«Σήμερον του παλαιού θρήνου απηλλάγημεν»

ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΙΣ
Το καλό με την Ανάσταση του θεανθρώπου είναι ότι -γλωσικο-λογικώς- επιβάλλει την Επανάσταση του ανθρώπου. Τόσον αρρήκτως συνενωμένα εις Εν, το εν «ου εστί χρεία», ανάμεσα στην Ανάσταση και την Επανάσταση. «Χριστός ανέστη» σημαίνει συμπαντικώς, ότι Ανθρωπος επανέστη, εξανέστη και επαναστάτησε. Η μόνη μικρή οντολογική προσθήκη είναι, ότι ο Χριστός ανέστη άπαξ, λόγω αθανάτου αφθαρσίας, ενώ ο Ανθρωπος ξανασταυρώνεται συνεχώς, λόγω πεπτωκυίας, πεσμένης φθαρτότητας.
Αρα; Αρα ο Ανθρωπος επ-ανέστη, ξανά και ξανά, επειδή ξανά και ξανά τον ρίχνουν κάτω ο Ιούδας, ο Ναιναίκος, οι τροϊκανοί και οι ιθαγενείς γερμανοτσολιάδες. Αρα, ξανά και ξανά, Αντάρτικο ΕΑΜ τού πρέπει, του νικημένου ανθρώπου, του ηττημένου από τη μοχθηρία των τριάκοντα αργυρίων και την απληστία του νεκροσίτου Αδη των «αγορών». «Σήμερον ο άδης στένων βοά», και σήμερον «ο άδης επικράνθη», μόνον όταν κάθε φορά, ξανά κα ξανά, ο πεσμένος Αντάρτης ξαναορθώνεται ανεστημένος κι επαναστατημένος, θραύοντας τους μοχλούς του κακομνημονίου Αδου.
Και εξαίφνης, μέσα από την αργόσυρτη διάρκεια της Ιλιαδορωμηοσύνης, μας χαρίζεται τέτοια συμπόρευση αντάρτικη από τον Μέγα Βασίλειο και τον Οδυσσέα Ελύτη, αντάμα: «Ο Αδης ουκ είπεν αρκεί! Ουδέ ο πλεονέκτης είπέ ποτε αρκεί!»
Ετσι μας νουθετεί η πολιτική θεωρία του Μεγάλου Βασιλείου «από την Καισαρεία», «συ ‘σαι αρχόντισσα, αρχόντισσα κυρία» του καθ’ ημάς πολιτεύματος.
Οεκρηκτικός Οθρός Λόγος του Αη Βασίλη μας ταυτίζει τον πλεονέκτη, «πλέον έχειν», με τον Αδη! Με τον θάνατο! Ναι, στην καθ’ ημάς πολιτειακή ετυμηγορία, η συσσώρευση πλούτου, η πλουτοκρατία είναι νεκροφιλία! Νέκρωση ο πλούτος, του ιερού ανθρωπίνου προσώπου και της κοινωνικής του ζωής! Τι εστι, λοιπόν, μνημόνια, «αγορές» και «χρέος», για παιδάκια που πεθαίνουν χωρίς εμβόλια, ή «γυναίκες κίτρινες και μωρά που κλαίνε» από την πείνα και την απληστία των «δανειστών»; Των κοπρολάγνων, «που κοπροκρατούν το μέλλον» μας;
Κι ακόμα χειρότερα, ο Αη Βασίλης, βρίζοντας την τρόικα, τους «δανειστές» και το κακό τους γερμανοτσολιάδικο συναπάντημα: Εχοντας, «το της επιθυμίας το ακόρεστον… οι νεόπλουτοι, πλειόνων επιθυμούσι, νόσον τρέφοντες»! Ολα τα είδε, όλα τα σφάζει ο Αη Βασίλης! Και νεόπλουτοι οι δανειστές, και ακόρεστοι, και νόσος, κακιά αρρώστια, ναι, Αδης, οι «δανειστές», ευρωπαίοι και δουνουτού «εταίροι» μας!
Συνοδοιπόροι στο αντιστασιακό μας Αντάρτικο ΕΑΜ, ο Αη Βασίλης με τον Οδυσσέα Ελύτη: «Αρνούμαι τροφή στους χορτάτους, που ζητούν ολοένα κι άλλη κι άλλη πείνα»!
Ναι! Να το το πολιτειακό μας πνευματικό όπλο, που, «ή θέμις εστί», όπως είναι θεμιτό, μας νομιμοποιεί να ξαναδώσουμε φράγκο, δραχμή ή ευρώον ρυπαρόν, στους φονιάδες «δανειστές», «εταίρους» μας!
Οι δανειστές μας είναι ήδη χορτάτοι από την ληστρική λοιμική «νόσον» του χρέους, όπως φόρτωσαν την δύσμοιρη Ελλάδα, με τα εκατομμύρια των ανέργων, τους αυτόχειρες, τα παιδιά που φεύγουν με το «ευρωπαϊκό» παιδομάζωμα των πτυχιούχων μας, την «νόσον» και τον υποσιτισμό των φτωχών μας.
«Αρνούμαι»! «Αρνούμαι τροφή στους χορτάτους», βροντοφωνάζει η Σαλαμίς, το Μεσολόγγι, ο Ελύτης, η σφαγή του Διστόμου, η κατακαιομένη από τους κτηνώδεις «εταίρους» μας Ελλάς. «…που ζητούν κι άλλη κι άλλη πείνα»! Πεινούν ακόμα τα ακόρεστα ευρωπαϊκά και δουνουτού βδελύγματα! «Αρνούμαι», Ελύτη, τον Αδη τους!
Γι’ αυτό κι εμείς η «Πυρίκαυστος Ελλάδα», κόμμα που ξεπετάχτηκε, Σπίθα σπινθηροβόλος από το Αντάρτικο του λαού μας, ξαναπιάσαμε Αντίσταση. Κι έτσι, ο Γιώργος Καλεάδης, η Ευγενία Σαρηγιαννίδη κι η αφεντιά μου, παραδίδουμε, αυτεπίτακτοι, το σεπτόν μας σκήνωμα, βοράν στην πυρφόρον διάκρισιν των ψηφοφόρων για την προσεχή Ευρωβουλή. Πηγαίνουμε προς το Ευρωκοινοβούλιο, ως «παίδες εν καμίνω», «βάτος καιομένη αλλ’ ου κατακαιομένη». Αλλωστε, πυρίκαυστοι είμαστε. «Πυρίκαυστος Ελλάδα», σαρξ εκ της σαρκός σου, κατακαημένη Ρωμηοσύνη…

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Το ποίημα του Γκίντερ Γκρας-"Η Ντροπή της Ευρώπης"

Γκίντερ Γκρας (νόμπελ λογοτεχνίας)


"Η Ντροπή της Ευρώπης"

"Στο χάος κοντά, γιατί δεν συμμορφώθηκε στις αγορές· κι Εσύ μακριά από τη Χώρα, που Σου χάρισε το λίκνο.
Όσα εσύ με την ψυχή ζήτησες και νόμισες πως βρήκες, τώρα θα καταλυθούν, και θα εκτιμηθούν σαν σκουριασμένα παλιοσίδερα.
Σαν οφειλέτης διαπομπευμένος και γυμνός, υποφέρει μια Χώρα· κι Εσύ, αντί για το ευχαριστώ που της οφείλεις, προσφέρεις λόγια κενά.
Καταδικασμένη σε φτώχεια η Χώρα αυτή, που ο πλούτος της κοσμεί Μουσεία: η λεία που Εσύ φυλάττεις.
Αυτοί που με τη δύναμη των όπλων είχαν επιτεθεί στη Χώρα την ευλογημένη με νησιά, στον στρατιωτικό τους σάκο κουβαλούσαν τον Χέλντερλιν.
Ελάχιστα αποδεκτή Χώρα, όμως οι πραξικοπηματίες της, κάποτε, από Εσένα, ως σύμμαχοι έγιναν αποδεκτοί.
Χώρα χωρίς δικαιώματα, που η ισχυρογνώμων εξουσία ολοένα και περισσότερο της σφίγγει το ζωνάρι.
Σ' Εσένα αντιστέκεται φορώντας μαύρα η Αντιγόνη, και σ' όλη τη Χώρα πένθος ντύνεται ο λαός, που Εσένα φιλοξένησε.
Όμως, έξω από τη Χώρα, του Κροίσου οι ακόλουθοι και οι όμοιοί του όλα όσα έχουν τη λάμψη του χρυσού στοιβάζουν στο δικό Σου θησαυροφυλάκιο.
Πιες επιτέλους, πιες! κραυγάζουν οι εγκάθετοι των Επιτρόπων· όμως ο Σωκράτης, με οργή Σου επιστρέφει το κύπελλο γεμάτο ώς επάνω.
Θα καταραστούν εν χορώ, ό,τι είναι δικό Σου οι θεοί, που τον Ολυμπό τους η δική Σου θέληση ζητάει ν' απαλλοτριώσει.
Στερημένη από πνεύμα, Εσύ θα φθαρείς χωρίς τη Χώρα, που το πνεύμα της, Εσένα, Ευρώπη, δημιούργησε".

                                                             (Μετάφραση: Πατρίτσια Αδαμοπούλου)

Μαχαιριά στην καρδιά της κυβέρνησης Σαμαρά. Του Γ. Δελαστίκ




Ελλειμμα 12,7%, χρέος 175,1%! ΜΑΧΑΙΡΙΑ ΣΤΗΝ Καρδιά Της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου η ανακοίνωση την Τετάρτη της Eurostat, της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας:

 
το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας ανήλθε το 2013 στο υψηλότατο ποσοστό του ... 12,7% του ΑΕΠ της χώρας μας! Είναι το δεύτερο χειρότερο όχι μόνο μεταξύ των 18 χωρών της Eυρωζώνης, αλλά και μεταξύ των 28 κρατών όλης της ΕΕ! Μόνο η Σλοβενία ​​είχε πέρυσι μεγαλύτερο έλλειμμα που έφτασε το 14,7%. Χειρότερο έλλειμμα δεν είχε παρουσιάσει η Ελλάδα τα τέσσερα μνημονιακά χρόνια. Το 2012 ήταν 8,9% του ΑΕΠ, το 2011 ήταν 9,6% το και το 2010 ήταν 10 ., 9% ΤΟΥ ΑΕΠ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 20 ολόκληρα χρόνια, μόνο το 2009 είχε παρουσιάσει η Ελλάδα έλλειμμα μεγαλύτερο από το περυσινό -. 15,6% . Νούμερο άκρως αμφιλεγόμενο, συνοδευόμενο ΑΠΌ καταγγελίες ΓΙΑ απερίγραπτες λαθροχειρίες Μαύρα μαντάτα ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ χρέος Της Ελλάδας Ως ΠΟΣΟΣΤΟ ΤΟΥ ΑΕΠ ΤΟ 2013 Νέο πανευρωπαϊκό αρνητικό ρεκόρ -. 175,1% του ΑΕΠ! Τέσσερα χρόνια η Ελλάδα υπό καθεστώς Mνημονίου. Πανευρωπαϊκό αρνητικό ρεκόρ σημειώνει κάθε χρόνο η χώρα μας στο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ της. Το χρέος αυξάνεται, το ΑΕΠ καταβαραθρώνεται. Δημοσιονομική τραγωδία. Προηγούμενο αρνητικό ρεκόρ σε όλη την Ευρώπη το 170,3% του ΑΕΠ το 2011, όπως και το 157,2% το 2012 και το 148,3% το 2010. Η Ελλάδα κατέχει όλα αυτά τα αρνητικά ρεκόρ! Καμιά άλλη χώρα καμιά χρονιά δεν έχει προσεγγίσει καν το 140%, εμείς ήδη κινούμαστε στο 175%! Και όμως η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου αντί να ψάχνει να βρει πού να κρυφτεί από την ντροπή της, αυτή ... πανηγυρίζει για το «πρωτογενές πλεόνασμα» Η Eurostat ανακοινώνει δημοσιονομικό έλλειμμα 12,7% του ΑΕΠ και η κυβέρνηση πανηγυρίζει για πρωτογενές πλεόνασμα 0,8% του ΑΕΠ ...! Μας ρήμαξε το Μνημόνιο! Φτωχύναμε ασύλληπτα περισσότερο από τους Ιρλανδούς και τους Πορτογάλους, τους οποίους οι Γερμανοί υπήγαγαν με το ζόρι σε μνημονιακό καθεστώς λίγο μετά από μας. Το 2009 , το ΑΕΠ της Ελλάδας ήταν 231 δισεκατομμύρια ευρώ. Στα 182 δισ. καταποντίστηκε το 2013! Πενήντα δισεκατομμύρια φτωχότεροι γίναμε μέσα σε μία και μόνη τετραετία! Μείωση του ελληνικού ΑΕΠ κατά το πρωτοφανές για καιρό ειρήνης ποσοστό του 21%. Μαύρη ήταν η ώρα που ο Γ. Παπανδρέου μας έβαλε σε Mνημόνιο. Ούτε ... 2% (!) δεν συρρικνώθηκε το ΑΕΠ της μνημονιακής Πορτογαλίας στο ίδιο διάστημα. Το 2009 ήταν 168,5 δισ. ευρώ και έπεσε στα 165,5 δισεκατομμύρια το 2013. Στην επίσης μνημονιακή Ιρλανδία μάλιστα από το 2009 ως το 2013 το ΑΕΠ της αυξήθηκε ...! Οριακά, αλλά αυξήθηκε -. από περίπου 161 δισ . ευρώ πήγε στα 164 ΠΟΙΑ αλλη Απόδειξη χρειαζεται κανεις ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ συνειδητοποιήσει Μέγεθος Των Πολιτικών εγκληματικών ευθυνών ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ αυτοί κυβέρνησαν ΠΟΥ ΤΗΝ Ελλάδα ΟΛΑ ΤΑ Αυτα ζοφερά μνημονιακά Χρόνια; Μια ματιά σε τρία όλα κι όλα νούμερα αρκεί. Μείωση μικρότερη από 2% του ΑΕΠ της Πορτογαλίας από το 2009 ως το 2013. Αύξηση σχεδόν 2% του ΑΕΠ της Ιρλανδίας το ίδιο διάστημα. Καταβαράθρωση .. . 21% (!) του ΑΕΠ της Ελλάδας τα ίδια χρόνια. Γίναμε οι παρίες της Eυρωζώνης. Τα προς κατανάλωση οικονομικά πειραματόζωα των Γερμανών και των υπόλοιπων Ευρωπαίων εταίρων των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά -. Βενιζέλου . Ελλήνων ΠΑΘΗ ethnos.gr

ΑΓΑΠΗ ΚΟΣΜΙΚΗ

http://agapikosmiki.blogspot.gr/