ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΩΝ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ.
ΕΠΙ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ: ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΩΝ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ
Κώστας Τσιαντής
1. Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ
Λίγοι μήνες μας χωρίζουν από τις επικείμενες ευρωεκλογές και δημοτικές εκλογές του Μαΐου που μέλλει να διεξαχθούν υπό συνθήκες πρωτόγνωρες για τη χώρα. Συνθήκες ξένης κατοχής και κοινωνικού ολοκαυτώματος που ωθούν την ευρωπαϊκή πολιτική της χώρας στα όριά της.
Παρά τη σημασία που έχουν οι εκλογές αυτές για την αλλαγή της καταστροφικής φιλελεύθερης πολιτικής στην Ευρώπη τα μέσα ενημέρωσης (με λίγες εξαιρέσεις) και οι κυβερνώντες κρατούν την προσοχή της κοινής γνώμης στραμμένη στα θέματα της εσωτερικής επικαιρότητας όπου εντυπωσιάζουν η διαφθορά, η κομματοσαπίλα και η διαπλοκή στους κόλπους του ελληνικού κράτους. Η ατζέντα αυτή της αθλιότητας, που επικαλύπτει τη μεγαλύτερη αθλιότητα: την άνευ όρων παράδοση του πολιτικού κατεστημένου στις αγορές, αξιοποιείται για να δώσει ερείσματα στο ρόλο των Τροϊκανών και να αμβλύνει την πραξικοπηματική μετατροπή ενός ευρωπαϊκού έθνους-κράτους σε αποικία.
Με την ατζέντα αυτή επισκιάζεται και το διακύβευμα των ευρωεκλογών έτσι ώστε να μην τίθενται τα πολιτικά ερωτήματα που κρίνουν το μέλλον της Ευρώπης και των λαών της. Μα μην αναδείχνεται η υποβάθμιση του ρόλου του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου ούτε η ολιγαρχική συγκρότηση της ΕΕ και η αυτονόμηση του τραπεζικού χρηματιστικού κεφαλαίου από την πολιτική εξουσία και το δημόσιο συμφέρον. Έτσι παραμένει στο απυρόβλητο η χρηματιστική ολιγαρχία που έχει υποδουλώσει την Ευρώπη και την κυβερνά ερήμην των λαών της[1].
Στις ευρωεκλογές οι ευρωπαϊκοί λαοί καλούνται να αποφασίσουν το οικονομικο-πολιτικό πλαίσιο και την κατεύθυνση στην οποία θα κινηθεί η ΕΕ και η πολιτική κάθε ευρωπαϊκής χώρας. Καλούνται να αποφασίσουν ποια Ευρώπη θέλουν και μέσα σε ποιόν ορίζοντα θα κινηθούν οι κυβερνήσεις τους. Καλούνται να αποφασίσουν το βάθεμα της Δημοκρατίας στην Ευρώπη καθώς και τον τρόπο προστασίας των εθνικών πολιτισμών τους από το ισοπεδωτικό κύμα της παγκοσμιοποίησης.
Πόσες συζητήσεις αλήθεια γίνονται για τα θέματα αυτά στην κατοχική Ελλάδα;
Τα μέσα ενημέρωσης και η πολιτική τάξη παρασιωπούν και παρακάμπτουν τη σημασία των ευρωεκλογών. Αφήνουν να επικρατεί η εντύπωση ότι οι ευρωεκλογές αποτελούν απλά ένα τεστ/ μια δημοσκόπηση για την τύχη των κομμάτων στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές.
Απέναντι σ’ αυτή την κατασκευασμένη ψευδαίσθηση είναι ανάγκη να τονισθεί ότι οι ευρωεκλογές αποτελούν πολιτικό γεγονός καθεαυτό βαρυσήμαντο: Γεγονός μέγιστης πολιτικοποίησης επειδή αφορά την ουσία της πολιτικής και τα ύψιστα πολιτικά ζητήματα που αφορούν τους ευρωπαϊκούς λαούς- ιδιαίτερα του πληττόμενους λαούς του Νότου: το δρόμο εξόδου από την κρίση, τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης, το σεβασμό του δικαίου και των συνθηκών (των αρχών της αλληλεγγύης και του κοινωνικού κράτους), την ανάπτυξη και σύγκλιση των οικονομιών, το μέλλον της Ευρώπης. Χωρίς ο ελληνικός λαός ν’ αποφασίσει πάνω στις προτάσεις των κομμάτων για τα καταστατικά αυτά ζητήματα δεν μπορεί να σχεδιαστεί πολιτική για τη χώρα.
Δικαιούται να γνωρίζει ο ελληνικός λαός όχι απλά την επιφάνεια αλλά το βάθος των ζητημάτων προκειμένου να προσέλθει σύσσωμος στις εκλογές και να εκφράσει ελεύθερα τη βούλησή του.
Δικαιούται να μάθει ο ελληνικός λαός, πού πήγαν οι ευρωπαϊκές συνθήκες, η αλληλεγγύη, το ευρωπαϊκό δίκαιο και οι προληπτικοί/ ελεγκτικοί μηχανισμοί ώστε να βρεθει να πέφτει μια πρωία δίχως αλεξίπτωτο στο κενό. Δικαιούται να μάθει: Ποιός του πήρε το ψωμί, τη δουλειά, το μαγαζί και το σπίτι. Ποιος του’κλεψε τα ασφαλιστικά ταμεία, τη σύνταξη, την υγεία, την παιδεία και το μισθό. Ποιός τον διέσυρε διεθνώς, ποιος τον ενοχοποίησε, ποιος πλήγωσε την αξιοπρέπειά του, ποιος τον έκανε ανήμπορο να τηρήσει τις υποχρεώσεις του, ποιός τράβηξε τη σκανδάλη στις χιλιάδες των αυτόχειρων. Δικαιούται να μάθει ο ελληνικός λαός ποιος υποθήκευσε την πατρίδα και το μέλλον του, ποιος του στέρησε τη ζωή κι έστειλε τα παιδιά του μετανάστες.
Αξιώνει να μάθει ο ελληνικός λαός, από τους καλοπληρωμένους εκπροσώπους του στην ελληνική Βουλή και το Ευρωκοινοβούλιο, τι έκαναν επί τόσα χρόνια για ν’ αποτρέψουν την παγίδευση της Ελλάδας στο χρέος και στους δανειστές της.
Αξιώνει να μάθει από τις κυβερνήσεις των Μνημονίων τί ρήτρες έβαλαν για τα προγράμματα λιτότητας, για τη βιωσιμότητα του χρέους, για την επιβίωση των ανθρώπων, για τη σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας,
Αξιώνει να μάθει από τα εντός και εκτός ευρωβουλής κόμματα που διεκδικούν την ψήφο του τι λύσεις έχουν και τι προτάγματα θέτουν ώστε να ξεπεραστεί η κρίση στην ευρωζώνη, η οποία επιδεινώνεται συνεχώς.
2. Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ
Από την έναρξη της κρίσης το ζήτημα που κυριαρχεί στην Ελλάδα είναι η σχέση της ελληνικής οικονομίας με το ευρώ. Επιφανείς οικονομολόγοι και αναλυτές διαρκώς επισημαίνουν ότι η έξοδος της χώρας από την κρίση προϋποθέτει την έξοδό της από τη ζώνη του ευρώ[2].
Πριν τέσσερα χρόνια ελπίζαμε ότι η θέση αυτή θα μπορούσε να αποφευχθεί[3]. Σήμερα όμως έχουμε φτάσει στο όριο εκείνης της ελπίδας, καθώς καθημερινά αποδεικνύεται και γίνεται αποδεκτό ότι οι πολιτικές που επέβαλε η Τρόικα δεν μας βγάζουν απ’ την κρίση αλλά την επιτείνουν με συνέπεια να έχουμε φτάσει σήμερα στο κατώτατο όριο της κοινωνικής εξαθλίωσης και σε κατάσταση εθνικού αφανισμού. Μπροστά στην εξέλιξη αυτή και τη διάψευση των προσδοκιών της από συμμάχους και εταίρους η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να βρει τρόπο να επιβιώσει - ανεξάρτητα από την τύχη του ευρώ.
Πάνω στο όριο αυτό μοιάζει με τελευταίο χαρτί για την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη μια μετριοπαθής οικονομική πρόταση. Είναι η πρόταση των καθηγητών Γιάννη Βαρουφάκη και Stuart Holland η οποία παρέχει ενιαίο πλαίσιο λύσης για την ευρωζώνη που πλήττεται από τον Παγκόσμιο Μινώταυρο, με πρώτο τραγικό θύμα την Ελλάδα. Τη λύση τους οι δυο οικονομολόγοι τη διαμόρφωσαν στο ξεκίνημα της κρίσης και τηνσυνδιαμόρφωσαν έπειτα σε συνεργασία με τον γνωστό οικονομολόγο James K. Galbraith.
Η πρόταση διήλθε τα πυρά της επιστημονικής κριτικής και μπήκε στο προσκήνιο των συζητήσεων σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Φέρει τον τίτλο: «Modest Proposal for Resolving the Euro Crisis»: «Μετριοπαθής Πρόταση για την Επίλυση της Κρίσης του Ευρώ»[5]. Τον πρόλογό της έχει γράψει ο Michel Rocard, τέως Πρωθυπουργός της Γαλλίας (1988-1981) επί προεδρίας Μιττεράν και από το 1994 ευρωβουλευτής.
Η πρόταση αυτή, αν και παρουσιάστηκε σε πολυπληθές επιστημονικό ακροατήριο στη Ελλάδα, δεν συζητήθηκε πολιτικά. Είναι ανάγκη σήμερα να συζητηθεί ώστε να εξελιχθεί σε μια αναμορφωτική εναλλακτική πολιτική για την ευρωζώνη με ευρεία στήριξη. Έτσι η Ελλάδα εγκαταλείπει το σύνδρομο της «Ψωροκώσταινας» και λειτουργεί στην Ευρώπη ως ισότιμος εταίρος που προβάλλει μια έγκυρη βιώσιμη λύση όχι μόνο για την ίδια αλλά για το σύνολο της ευρωζώνης, όπου εκατοντάδες εκατομμυρίων ανθρώπων πλήττονται από την κρίση[6].
Αν η Ελλάδα δεν επιδιώξει μια τέτοια πρόταση, τότε έχει να διαλέξει είτε το μνημονιακό τέλος της εντός της ευρωζώνης είτε την αποχώρηση απ’ αυτή και τη χάραξη του δικού της δύσκολου δρόμου.
3. Η ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ
Στα ζητήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα στην Ευρώπη προστίθεται από το 2008 και μετά και αυτό της τήρησης των ευρωπαϊκών συνθηκών και του δικαίου (του σεβασμού του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού).
Οι παραβιάσεις από την ολιγαρχική «ευρωγραφειοκρατία» και τις μνημονιακές κυβερνήσεις του δικαίου και των συνθηκών γίνεται εμφανής στην άνευ όρων μετατροπή του χρέους των τραπεζών σε δημόσιο χρέος και στην επιβολή πάνω στην Ελλάδα της καταστρεπτικής πολιτικής των Μνημονίων.
Ο συνταγματολόγος Γιώργος Κασιμάτης και άλλοι έλληνες συνταγματολόγοι και νομικοί, που μελέτησαν και ανέλυσαν τις Συμβάσεις Δανεισμού-Μνημονίων, κατήγγειλαν την επιβολή των συμβάσεων αυτών ως «πραξικόπημα», δείχνοντας ότι οι συμβάσεις αυτές παραβιάζουν κατάφωρα το ελληνικό σύνταγμα, τις ευρωπαϊκές συνθήκες και τις αρχές του Διεθνούς και του ευρωπαϊκού δικαίου.
Η διεκδίκηση αυτού του δικαίου δεν βρήκε δυστυχώς έτοιμες τις αντιμνημονιακές δυνάμεις στην Ελλάδα, παρά τις διαρκείς κινητοποιήσεις του λαού (2010-11) και τις εκατοντάδες χιλιάδες των αγανακτισμένων που πλημμύριζαν δυναμικά τις πλατείες. Η φωνή της Ελλάδας δεν ήχησε ζωηρά στα πανεπιστήμια, τα συνδικάτα και τις πρωτεύουσες της Ευρώπης και δεν κινητοποίησε τους ευρωπαϊκούς λαούς[7]. Το «είμαστε όλοι Έλληνες»[8] και η διεθνής υποστήριξη των δικαίων της Ελλάδας από δημοσιογράφους, διανοούμενους και νομπελίστες[9] δεν μπόρεσε να κάμψει τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τα συμφέροντα της τραπεζικής και χρηματιστικής φεουδαρχίας.
Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, πολυδιασπασμένες και χωρίς κέντρο πολιτικού σχεδιασμού και συντονισμού, δεν κατάφεραν να ενωθούν. Το μέτωπο Ε.ΛΑ.Δ.Α[10] στο οποίο ο Μίκης Θεοδωράκης κάλεσε τον ελληνικό λαό δεν στηρίχτηκε και υπονομεύτηκε ενώ η επιστολή του προς την διεθνή κοινή γνώμη[11] δεν προβλήθηκε από τα ΜΜΕ.
Το δίκαιο της Ελλάδας δεν ακούστηκε και οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, αντίθετα με έναν Σνόουντεν που κατάφερε και συγκέντρωσε εκατομμύρια υπογραφές εν μια νυκτί, δεν έκαναν τίποτα για να συγκεντρώσουν υπογραφές (1.000.000 υπογραφές) προκειμένου ο στραγγαλισμός της Ελλάδας να συζητηθεί στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (ή στο ευρωπαϊκό δικαστήριο).
4. Η ΕΘΝΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ
.
Και ο πολιτικός προβληματισμός προχωράει παραπέρα, στα εθνικά θέματα, όπου το ερώτημα που τίθεται είναι το κατά πόσον μια Ευρώπη γερμανοκρατούμενη είναι πλέον συμβατή με τα εθνικά συμφέροντα σε επίπεδο αμυντικό, γεωπολιτικό και άσκησης της εθνικής κυριαρχίας.
Την απάντηση την βρίσκουμε σε πρόσφατο άρθρο του πρέσβη ε.τ Π. Νεάρχου[12], ο οποίος αναλύοντας τις αλλαγές στην Ευρώπη και στον διαμορφούμενο συσχετισμό δυνάμεων παρατηρεί: ‘’Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αντί ν’ αποτελεί εναλλακτικό έρεισμα της χώρας, λόγω της υποτιθέμενης ισότιμης συμμετοχής μας σ’ αυτή, συμπεριφέρεται, δυστυχώς, ως επικουρία της Αμερικανικής πολιτικής. Προστίθεται και αυτή [ΕΕ] στις πιέσεις σε βάρος της χώρας, εκμεταλλευόμενη τη γενικότερη αδυναμία της αλλά και τον διπλωματικό αυτό εγκλωβισμό της σε μια πολιτική κατευνασμού και υποστηρίξεως, χωρίς ουσιαστικούς όρους, της Ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας’’. Και καταλήγει: ‘’Είναι καιρός να συνειδητοποιήσει η χώρα ότι η πολιτική αυτή, παράλληλα με το οικονομικό αδιέξοδο, δημιουργεί επίσης μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση στα εθνικά θέματα και στην εθνική ασφάλεια της χώρας. Πρέπει επειγόντως ν’ αναληφθούν πρωτοβουλίες για την ενίσχυση των στρατηγικών ερεισμάτων της χώρας και προς την κατεύθυνση αυτή δεν χωρούν αποκλεισμοί και αφορισμοί. Πρωτεύει το εθνικό, ζωτικό συμφέρον της χώρας’’.
Οι θέσεις αυτές του τέως πρέσβη είναι συμβατές με την πολιτική των ‘’πολυγαμικών σχέσεων’’ που προτείνει ο Βασίλης Μαρκεζίνης. Όμως η ανάπτυξη των σχέσεων αυτών απαιτεί απ’ την Ελλάδα ν’ αναλάβει πρώτα την άσκηση των δικαιωμάτων της στην ΕΕ. Ως ισότιμη ευρωπαϊκή χώρα -σύμφωνα με τις συνθήκες- η Ελλάδα πρέπει ισότιμα προς τους εταίρους της να ασκήσει εθνική πολιτική στις εξωτερικές της σχέσεις. Γιατί είναι απαράδεκτο μια χώρα-μέλος της ΕΕ που πλήττεται βάναυσα από επιβαλλόμενες καταστροφικές πολιτικές και έχει περιέλθει σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, να μην μπορεί να συνάψει σχέσεις οικονομικής ή ενεργειακής συνεργασίας με χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα, όταν ακριβώς αυτό κάνουν άλλες ευρωπαϊκές χώρες παρότι δεν βρίσκονται σε τέτοια ανάγκη, όπως η Γερμανία.
5. ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Για να διεκδικήσει η Ελλάδα τα δίκαιά της και να πραγματώσει τις δυνατότητές της χρειάζεται να ανακτήσει την εθνική της αυτοπεποίθηση και τις ψυχικές της δυνάμεις, οι οποίες έχουν πληγεί βάναυσα από την μακροχρόνια επίθεση της Νέας Τάξης στο νου των Ελλήνων, από τη διαρκή ενδοτικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων, τον αφελληνισμό και τη διαφθορά των κρατικών λειτουργών και της άρχουσας τάξης. «Μόνο μια απολύτως διεφθαρμένη, ανίκανη και εξαρτημένη άρχουσα τάξη και πολιτικό προσωπικό θα μπορούσαν να συνομολογήσουν Δανειακή και Μνημόνιο», παρατηρεί ο Δ. Κωνσταντακόπουλος.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν παραιτηθεί από τη διεκδίκηση των δικαίων της Ελλάδας και την άσκηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Η πολιτική τάξη, «όμηρος των αγορών», έχει οδηγήσει την Ελλάδα στην ‘‘ιμιοποίηση’’, κατά την έκφραση του καθηγητή Γιώργου Κοντογιώργη. Και δεν «υπάρχει τρόπος να αντισταθμιστεί, να ελεγχθεί η δύναμη των αγορών», συνεχίζει, χωρίς Δημοκρατία: χωρίς η κοινωνία «να αξιώσει να της επιστραφεί η πολιτική αρμοδιότητα προκειμένου ν’ αποφασίζει τα του οίκου της», χωρίς «το πολιτικό σύστημα θα γίνει εντέλει κατ’ ελάχιστον αντιπροσωπευτικό». Μόνο αν βγούμε, τονίζει, από τη μοιρολατρία και αναλάβουμε ως κοινωνία τις τύχες μας μόνο τότε μπορούμε να αποτρέψουμε το τέλος «της συντεταγμένης πολιτειακά εθνικής συλλογικότητας» και να άρουμε το καθεστώς της κατοχής. «Η πολιτεία της κοινωνίας/δήμου (και όχι του κράτους/πολιτείας) βρίσκεται πίσω από τη μεγαλουργία και την μακροημέρευση του ελληνισμού. Με αυτήν και μόνο θα διασωθεί και σήμερα»[13].
ΩΣ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Η θανάσιμα πληττόμενη από τα Μνημόνια Ελλάδα για να επιβιώσει εντός της ευρωζώνης πρέπει:
1. Να αγωνιστεί από κοινού με τους δοκιμαζόμενους λαούς της Ευρώπης για την ανατροπή της ολιγαρχίας του Χρήματος και την επανίδρυση της Δημοκρατίας στη γηραιά ήπειρο.
2. Να ασκήσει το ρόλο της ως ισότιμος θεσμικός εταίρος, όπως προβλέπουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες.
3. Να κινητοποιήσει την Ευρώπη γύρω από μια επιστημονικά τεκμηριωμένη εναλλακτική οικονομική πρόταση, όπως είναι η «Μετριοπαθής Πρόταση για την Επίλυση της Κρίσης του Ευρώ».
4. Να σφυρηλατήσει στην Ελλάδα την ενότητα και συμπόρευση των αντιμνημονιακων δυνάμεων σ’ ένα Ενιαίο αντιμνημονιακό μέτωπο που έχει πρόγραμμα, στόχο και στρατηγική.
5. Να αντιπαραθέσει απέναντι στα επιτελεία της διεθνούς ελίτ- στην πρώτη γραμμή- τα καλύτερα τέκνα της πατρίδας στην επιστήμη, στην τόλμη, στην εφευρετικότητα, στην αγωνιστικότητα, στη δημιουργία, στο ήθος, στις αξίες.
Μόνο αν πορευτούμε έτσι όλοι μαζί θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε το νέο χάρτη/τη νέα Magna Carta για την Ελλάδα και την Ευρώπη.
Αν η ηγεσία της ολιγαρχικής Ευρώπης δεν θέλει να αποδεχτεί μια τέτοια πρόταση σωτηρίας της ευρωζὠνης, τότε για να επιβιώσουμε είμαστε υποχρεωμένοι να πορευτούμε άλλο δρόμο και να εμπιστευτούμε τις δικές μας δυνάμεις και αξίες της ιστορίας μας.
ΠΗΓΕΣ
[1] Π. Νεάρχου, Ευρώπη και Χρηματιστική Ολιγαρχία, Επίκαιρα, 9-1-2014,, τ.221, σ.28.
[6]Δ. Κωνσταντακόπουλος: «Το σενάριο-εφιάλτης για τους πιστωτές. είναι μια ελληνική κυβέρνηση πολιτικά, νομικά, επικοινωνιακά πανέτοιμη να δώσει τη μάχη, με πλέγμα διεθνών συμμαχιών, ζητώντας πειστικά και ορθολογικά αναθεώρηση της ασκούμενης πολιτικής. Οι πιστωτές θέλουν οτιδήποτε εκτός από αυτό, θέλουν να απομονώσουν την «ελληνική περίπτωση», για να μετατρέψουν, όπως το κατάφεραν έως τώρα, την κρίση των τραπεζών σε κρίση της Ευρώπης, πόλεμο μεταξύ ευρωπαϊκών εθνών. Εμείς πρέπει να θέλουμε το αντίθετο, να χωθούμε όσο μπορούμε, μαζί με το πρόβλημά μας, μέσα στην Ευρώπη, συνδέοντας τη λύση στο δικό μας πρόβλημα με την αναζήτηση εναλλακτικής για όλη την Ευρώπη». Δ. Κωνσταντακόπουλος: :Ευρώ ή δραχμή;
[7] Δ. Κωνσταντακόπουλος: ‘’Το φθινόπωρο του 2011, ο Μίκης Θεοδωράκης μου έκανε την τιμή να μου αναθέσει τη συγγραφή μιας έκκλησης για τη σωτηρία του ελληνικού και των ευρωπαϊκών λαών (Αυγή, 30.10.2011). Η έκκληση, που έμεινε γνωστή ως «έκκληση Μίκη-Γλέζου» υπεγράφη επίσης από τον Αλέξη Τσίπρα και μια σειρά προσωπικοτήτων από όλη την Ευρώπη, περιλαμβανομένων των ηγετών της ευρωπαϊκής «ριζοσπαστικής αριστεράς». Επί δύο χρόνια ήταν ανηρτημένη στην πρώτη σελίδα της ιστοσελίδας του «Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς» και, φοβούμαι, ήταν το μόνο ολοκληρωμένο υλικό εκεί που συνέδεε την ελληνική με την ευρωπαϊκή κρίση, αναδεικνύοντας την κεντρικότητα της ελληνικής καταστροφής για το ευρωπαϊκό θέμα. Δυστυχώς, η ιστοσελίδα του ΚΕΑ παραμένει εξαιρετικά φτωχή για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα, έχει ένα σωρό υλικά για διάφορα θέματα, τίποτα όμως που να αντανακλά έστω και από μακριά το βάθος της ελληνικής τραγωδίας’’.
«Είχαμε συμφωνήσει τότε (2011) με τον Θεοδωράκη και τον Τσίπρα, να κάνουμε αμέσως ένα μεγάλο διεθνές συνέδριο στη βάση αυτής της έκκλησης. [..]. Δυστυχώς και τότε και αργότερα, η ελληνική και ευρωπαϊκή αριστερά απέφυγε να δράσει. Έγιναν διάφορες «αντικαπιταλιστικές» συνάξεις, όπως στη Φλωρεντία, την Τυνησία, το Alter Summit στην Αθήνα, βγήκαν διάφορα κείμενα για την κατάσταση στο Μαγκρέμπ, τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και πολλά άλλα θέματα. Κανένας όμως, δυστυχώς, δεν ανέλαβε την πρωτοβουλία να συντάξει δέκα σειρές βρε αδερφέ σε οποιαδήποτε από αυτές τις συγκεντρώσεις, μια δήλωση δηλαδή αγανάκτησης και αλληλεγγύης για τη δολοφονία ενός ευρωπαϊκού λαού και του κράτους του!».
Το ετήσιο ραντεβού των πλούσιων και ισχυρών στο Νταβός έχει αρχίσει να χάνει τη λάμψη του, ίσως απλώς συγκυριακά, καθώς φέτος εξέλειψαν από τη μια οι -έστω υποκριτικές- δηλώσεις αυτοκριτικής της χρηματοπιστωτικής βιομηχανίας, που τραβούσαν τους προβολείς της δημοσιότητας τα τελευταία πέντε χρόνια, από την άλλη οι μεγάλες ανακοινώσεις για τον καπιταλισμό του μέλλοντος.
