Σταθάκης: Όλες οι κατηγορίες χρεών μπορούν να διαγραφούν

''Πρέπει να υπάρξει και νεα, τρίτη αναθεωρηση της δανειακής σύμβασης''.

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ : ” Το δίπολο δεξιάς – αριστεράς σήμερα. “

” Το δίπολο δεξιάς – αριστεράς σήμερα. “

20/01/2014Γράψτε ένα σχόλιοGo to comments

Ιδεολογική σύγχυση εννοιών, που στο παρελθόν εχρησιμοποιούντο με μια σχετική καθαρότητα.

Οι έννοιες πλέον τις ακροδεξιάς και της ακροαριστεράς ταυτίζονται περισσότερο με την έννοια της κατάργησης ή της απόρριψης του δημοκρατικού κράτους…

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ αποτελεί προαιώνια αρχή και αξία, που μπορεί να ενώσει κάθε συλλογικό υποκείμενο. Για την Κύπρο δε, αποτελεί επιταγή ζωής, επιβίωσης και περαιτέρω πορείας σε μια τρισχιλιετή ιστορία.

Γιαλουρίδης Χρ.

Στο πλαίσιο των νέων δομών που εγκαθιδρύει η παγκοσμιοποίηση, από την πτώση του σοβιετικού imperium και εντεύθεν, παρατηρούνται και αλλαγές που καμιά φορά είναι ανατρεπτικές στον τομέα των ιδεών, των ιδεολογιών, ενώ σαφώς απειλείται η υπόσταση του έθνους – κράτους. Το έθνος – κράτος είναι γέννημα των τελευταίων τριακοσίων ετών, έχει τις αφετηριακές του στιγμές στις μεγάλες επαναστάσεις του Διαφωτισμού, τη Γαλλική και την Αμερικανική, αλλά και τις ανατροπές του 19ου και 20ού αιώνα, που είχαν ως κυρίαρχο ιδεολογικό τους προσανατολισμό την εγκαθίδρυση του έθνους – κράτους ως δημοκρατική επιταγή συνένωσης των ομοεθνών στην ίδια κρατική στέγη, στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής διακυβέρνησης.

Έχουμε λοιπόν τις επαναστάσεις του 19ου και 20ού αιώνα, που αφενός μεν καθιέρωσαν την αυτοδιάθεση των λαών και τη δημιουργία εθνικών κρατών, και από την άλλη τη σοσιαλιστική επανάσταση των Μπολσεβίκων, που διεκδικούσε την οικοδόμηση ενός σοσιαλιστικού κράτους παγκοσμίων διαστάσεων, που θα οδηγούσε εντέλει στην κομμουνιστική, αταξική κοινωνία.

Αυτό το δίπολο έθνος – κράτος με λαϊκή κυριαρχία και δημοκρατική διακυβέρνηση, που εξελίχθηκε ως το πρότυπο των δυτικών καπιταλιστικών κρατών και, από την άλλη, το σοσιαλιστικό υπόδειγμα κράτους που καθιερώθηκε στο γνωστό σοβιετικό μπλόκ διακυβέρνησης, που κυριάρχησε κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, απετέλεσε και τη συγκρουσιακή δομή μιας παγκόσμιας αντιπαράθεσης.

Πρέπει να υπογραμμίσουμε εδώ πως τόσο στον 19ο, όσο και στον 20ό αιώνα, η διεκδίκηση ελευθερίας ήταν υπόθεση εθνική, δηλαδή ήταν η αναφορά στην υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, των εθνικών συμφερόντων, της ιστορίας, του πολιτισμού, αλλά και της, όπως πολλές φορές εμφανιζόταν, προστασίας εθνικών δικαιωμάτων και ολοκληρώσεων σε άλλες εδαφικές περιοχές και χώρες. Αυτό συνέβη με τη Μεγάλη Ιδέα και την ελληνική εθνική ολοκλήρωση από τον 19ο στον 20ό αιώνα μέχρι το 1922, και την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα. Η τελευταία προσπάθεια εθνικής ολοκλήρωσης με βάση το δίκαιο της αυτοδιάθεσης συνέβη το 1955, με τη διεκδίκηση των Κυπρίων για αυτοδιάθεση και Ένωση με την Ελλάδα, που στηριζόταν στη διαδικασία της αποαποικιοποίησης και τη χειραφέτηση αποικιοκρατούμενων περιοχών, όπως η Κύπρος, από τον αποικιακό ζυγό.

Επομένως, έχουμε μέχρι και τις πρώτες δεκαετίες μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αφενός μεν τη συνέχιση της εθνικής διεκδίκησης απελευθέρωσης από ξένες κατοχές, που έλαβε χώρα κυρίως στον Τρίτο Κόσμο και την αποτίναξη του αποικιακού ζυγού ή ακόμα και την απόκρουση ξένων εισβολέων, όπως έγινε στο Βιετνάμ, και από την άλλη έχουμε τη σύγκρουση δυτικού κόσμου με το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, που ήταν μια ιδιότυπη αντιπαράθεση παγκόσμιας δεξιάς και αριστεράς, που λάμβανε χώρα τόσο στο κάθετο επίπεδο, δηλαδή μεταξύ των συνασπισμών, όσο και σε οριζόντια διάσταση, που εκτυλισσόταν στο πλαίσιο των δυτικών αστικών κρατών, με την εμφάνιση και δυναμική διεκδίκηση σοσιαλιστικών και αριστερών κομμάτων.

Όλο αυτό το πλαίσιο της αντιπαράθεσης, όπου η εθνική διεκδίκηση ήταν αφενός μεν νομιμοποιημένη ως απόκρουση ξένου εισβολέα και προάσπιση της ελευθερίας, αλλά και ως εθνικιστική με την έννοια της απόπειρας επέκτασης της εδαφικής και πολιτικής κυριαρχίας, έλαβε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης νέες διαστάσεις και μορφές. Έτσι σήμερα, αφενός έχουμε τις έννοιες δεξιά και αριστερά να υφίστανται μίαν αλλοίωση με την έννοια της ομίχλης που τις περιβάλλει πλέον, στον βαθμό που η πτώση της σοσιαλιστικής προοπτικής ως κομμουνιστικής ολοκλήρωσης έλαβε τέλος, τουλάχιστον προσωρινά με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ, από την άλλη, η δεξιά αποπειράται να υπερβεί τη συντηρητική της διάσταση, υιοθετώντας φιλελεύθερες αντιλήψεις κοινωνικού κράτους.

Η αριστερά επιχειρεί να εκδηλωθεί ως σοσιαλδημοκρατία που δεν μπορεί να υιοθετήσει την κομμουνιστική προοπτική, αλλά δέχεται αναγκαστικά τις επιταγές, θεσμικές και πολιτικές του αστικού δυτικού κράτους, με την έννοια ακριβώς της δημοκρατικής διάστασης του αριστερού περιεχομένου της πολιτικής, ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν δεξιές και αριστερές αποκλίσεις που ταυτίζονται, υιοθετώντας και οι δύο τις επιταγές της παγκοσμιοποίησης.

Μεταμοντέρνα διάσταση…

ΟΙ ΕΝΝΟΙΕΣ πλέον τις ακροδεξιάς και της ακροαριστεράς ταυτίζονται περισσότερο με την έννοια της κατάργησης ή της απόρριψης του δημοκρατικού κράτους και, φυσικά, σε ό,τι αφορά στην ακροδεξιά, το βασικό στοιχείο αναγνώρισης της ταυτότητάς της είναι η απόρριψη του άλλου, του ξένου, του μετανάστη, δηλαδή η απουσία οποιασδήποτε ανοχής και διαλεκτικής προσέγγισης της άλλης άποψης. Επομένως, σήμερα, βιώνουμε την εποχή της μεταμοντέρνας διάστασης της οργάνωσης των κρατών και της ιδεολογικής προσέγγισης της πολιτικής, ακριβώς με την έννοια της μετάβασης μιας προβληματικής, η οποία συνεχίζει να επιχειρεί αναδιατύπωση ερμηνευτικών σχημάτων και ιδεολογικών προσεγγίσεων του παρελθόντος.

Η πραγματικότητα, την οποία βιώνουμε σήμερα, συνίσταται στην ιδεολογική σύγχυση εννοιών, που στο παρελθόν εχρησιμοποιούντο με μια σχετική καθαρότητα, και στην παρούσα περίοδο της ανθρωπότητας είτε βρίσκονται σε διαδικασία αναδιαμόρφωσης και απόκτησης νέου περιεχομένου, είτε έχουν περιέλθει σε αχρηστία και χρησιμοποιούνται ως αναστοχαστικές σημειολογικές προσεγγίσεις ενός κόσμου που έχει παρέλθει.

Εκείνο που παραμένει, όμως, ζωντανό είναι η θέληση των ελευθέρων ανθρώπων να διεκδικούν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους, υπερασπιζόμενοι την ιστορία και τον πολιτισμό του συνόλου στο οποίο ανήκουν, το οποίο αποτελεί την ταυτότητά τους και με αυτόν τον τρόπο υπερασπίζονται την πατρίδα τους, πέραν και έξω από οποιαδήποτε κομματοκρατούμενα ή διεθνώς καθοδηγούμενα ιδεολογικά σχήματα και αντιλήψεις, που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, αλλά εκφράζουν πολύ περισσότερο τις επιβολές μιας παγκοσμιοποιημένης ολιγαρχίας.

Ιστορικά, πρέπει να υπογραμμίσουμε ως κατακλείδα, πως η έννοια της ελευθερίας ως πρόταγμα πολιτικής και η θυσία για την υπεράσπισή της, ως ιστορία και ως πολιτισμός ενός συλλογικού υποκειμένου που είναι η πατρίδα, αποτελεί την ενοποιητική προοδευτική επιταγή πολιτικής για όλους, ανεξαρτήτως του περιεχομένου που λαμβάνουν σήμερα οι ιδεολογίες και το περιεχόμενο των εννοιών. Η ελευθερία αποτελεί προαιώνια αρχή και αξία, πρόσταγμα ιστορικό, που μπορεί να ενώσει κάθε συλλογικό υποκείμενο. Για την Κύπρο δε, αποτελεί επιταγή ζωής, επιβίωσης και περαιτέρω πορείας σε μια τρισχιλιετή ιστορία.

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστημίου

http://www.sigmalive.com/simerini/politics/92697

Αυξήθηκε κι άλλο το δημόσιο χρέος της Ελλάδας!

Το δημόσιο χρέος στο 171,8 %.

σε κατασταση εκτακτου αναγκης, 16/1/2014

Συζήτηση Σταθάκη-Χριστοδουλάκη και Αλαβάνου: «Διεθνής και Ευρωπαϊκή Πολιτική» (Α. Κωβαίος)

Ευρώ ή δραχμή; Υπάρχει το δίλημμα;

Π. Ήφαιστος: Δραχμή, ευρώ, επιβίωση, όσπρια, Βελεστινλής και έσχατες λογικές

Δραχμή, ευρώ, επιβίωση, όσπρια, Βελεστινλής και έσχατες λογικές

Σταθάκης περί επαχθούς χρέους :

''Η μεγάλη πλειοψηφία του  χρέους, πάνω από το 90%, είναι παραδοσιακό, δημόσιο χρέος των αγορών, δηλαδή των ομολόγων''.
Ο κ. Σταθάκης χαρακτήρισε «μη βιώσιμο» το δημόσιο χρέος, τονίζοντας πως (το ελληνικό χρέος) έχει ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης 9 δισ. ευρώ για τα επόμενα 30 χρόνια

A Cautionary Tale

The true coste of austerity and inequality in Europe.

Natalia Alonso Head of Oxfam’s EU Office- Infographic of EU austerity

Up to 25 million more Europeans at risk of poverty by 2025 

if austerity drags on

“Europe’s handling of the economic crisis threatens to roll-back decades of social rights.”

Natalia Alonso

Head of Oxfam’s EU Office

Published: 11 September 2013

It could take up to 25 years to regain living standards prior to the economic crisis

If left unchecked, austerity policies could put between 15 and 25 million more Europeans at risk of poverty by 2025 – nearing the population of the Netherlands and Austria combined. This would bring the number of people at risk of poverty in Europe up to 146 million, over a quarter of the population, warns international agency Oxfam as EU Finance Ministers meet in Vilnius tomorrow.

Oxfam’s new report, A Cautionary Tale, finds that austerity measures introduced to balance the books following the €4.5 trillion bank bail-out are instead causing more poverty and inequality that could last for the next two decades.Meanwhile, austerity is failing to cut debt ratios, as it was supposed to, or trigger inclusive economic growth.

Oxfam says that there are alternatives to austerity policies by drawing lessons from the calamitous periods of austerity cuts to social spending in Latin America, South East Asia and Africa throughout the 1980s and 90s. Some countries in these regions took two decades to claw their way back to square one.

Natalia Alonso, Head of Oxfam’s EU Office, said: “Europe’s handling of the economic crisis threatens to roll-back decades of social rights. Aggressive cuts to social security, health and education, fewer rights for workers and unfair taxation are trapping millions of Europeans in a circle of poverty that could last for generations. It is moral and economic nonsense.”

Living standards down, inequality up

It could take Europeans up to 25 years to regain the living standards they enjoyed five years ago.

“The only people benefiting from austerity are the richest 10% of Europeans who alone have seen their wealth rise. Greece, Ireland, Italy, Portugal, Spain and the UK – countries that are most aggressively pursuing austerity measures - will soon rank amongst the most unequal in the world if their leaders don’t change course. For example, the gap between rich and poor in the UK and Spain could become the same as in South Sudan or Paraguay,” added Alonso.

Three years on, leading proponents of austerity such as the International Monetary Fund and many respected economists are starting to recognise that these measures have not only failed to achieve their objective to shrink government debt and budget deficits, but have also increased inequality and stunted economic growth.

Unemployment in many European countries is hitting record highs. Women and young people are being hit hardest. In the UK, more than 1 million public sector jobs will be cut by 2018, and twice as many women than men will lose their jobs. Wages are falling fastest in countries facing the harshest austerity prescriptions. Almost one in ten working households in Europe now live in poverty and it could get much worse. For example, tough mortgage laws in Spain let banks to evict 115 families from their homes every working day. Even those in work will be significantly poorer than their parents. Child poverty across Europe is set to rise.

Lessons from the past“

History is repeating itself. Our leaders are ignoring the profound pain that austerity cutbacks had for many years on people in Latin America, South East Asia and Africa in the 1980s and 90s. Their economies shattered and the poor continued getting poorer even when growth made a come-back,” Alonso said. Basic services, such as education and health, were cut or privatized, excluding the poorest and hitting women hardest. As a result, the gap between rich and poor widened.

In Indonesia, it took 10 years for poverty to return to 1997 levels, while in some Latin American countries it took 25 years to bring levels of poverty back down to where they were before their crises began in 1981. “Europe is heading in this direction now,” Alonso said.

Alternatives to austerity

“There are alternatives to austerity. Ahead of tomorrow’s EU Finance Ministers’ meeting, we’re calling on European governments to champion a new economic and social model that invests in people, strengthens democracy and pursues fair taxation. Governments could raise billions for public services, such as health and education, by taxing the wealthiest and cracking down on tax dodging.” 

“A new model of prosperity is possible. Investing in schools, hospitals, housing, research and technology, millions of Europeans could be put back to work and support a sustainable economy,” Alonso said.

Notes to Editors

The report, A Cautionary Tale: The true cost of austerity and inequality in Europe, is available in English, Spanish, French, and Italian.

·                     Oxfam’s analysis is based on the EU’s official definition of poverty. In 2011, there were 121 million people at risk of poverty in the EU representing 24.3 per cent of the population (source). The Institute for Fiscal Studies predicted that poverty rates in the UK would increase by between 2.5 and 5 percentage points among various groups over 2010-2020 if austerity policies continued on current track (source/pdf). If the EU were to see a three per cent increase over the next twelve years to 2025, this would bring the number of people at risk of poverty to 14.963 million. If poverty rates were to increase by five percentage points across the EU this would represent an increase of 24.939 million.

·                     Bolivia witnessed an increase of 16 percentage points in its net income inequality (after taxes and social transfers) over a period of six years following its structural adjustment program in the 1990s. Some countries have already experienced an increase in inequality since the implementation of austerity policies. If Greece, Ireland, Italy, Portugal, Spain and the UK saw an increase similar to Bolivia, their net inequality would rise to 0.47-0.51 points, making these countries amongst the most unequal in the world. The most recent estimate for Gini coefficients, which is an indicator of inequality, in South Sudan and Paraguay is 0.45 (2009) and 0.52 (2010) respectively. 

·                     Since the financial crisis hit five years ago, many of the countries deeply affected by austerity measures – Greece, Italy, Spain, Portugal and the UK - have seen one of two impacts: either the richest tenth of the population has seen their share of total income increase, or the poorest tenth has seen their share decrease. In some cases both impacts occurred. In other words, the richer are taking more, whilst the poor are taking less (source).

·                     In the UK and Portugal, real wages are reported to have fallen by 3.2 per cent over 2010-2012 (source). The real value of wages in the UK is now at 2003 levels, representing a lost decade for the average worker (source). Italy, Spain, and Ireland all recorded decreases in real wages over this period. Greece has recorded a fall in real wages of over 10 per cent (source).

 

Γιώργου Δελαστίκ (Επίκαιρα): Στο βυθό παρασύρει την οικονομία ο προυπολογισμός.

Στο βυθό παρασύρει την οικονομία ο προυπολογισμός.

Οι αριθμοί του προϋπολογισμού είναι αμείλικτοι. Από 11,6 δις ευρώ που ήταν ο φόρος εισοδήματος όλων των Ελλήνων το 2013, θα γίνει 12,9 δις ευρώ το 2014 – δηλαδή 1,3 δις ή 11,5% μεγαλύτερος φόρος για ένα εισόδημα που μειώθηκε!

του Γιώργου Δελαστίκ

  

Εφιαλτικό είναι το δόγμα που εφαρμόζει η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου απέναντι σε πάνω από πέντε εκατομμύρια Έλληνες: όσο πιο πολύ μειώνονται τα εισοδήματά τους, τόσο περισσότερους και μεγαλύτερους φόρους θα πληρώνουν! Όσο πιο πολύ φτωχαίνει ο πληθυσμός της χώρας μας εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής, τόσο πιο πολύ θα τον «γδέρνουν» φορολογικά οι ηγέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ!

Η πολιτική αυτή αποτυπώνεται και στον προϋπολογισμό του 2014 που κατέθεσε η κυβέρνηση. Το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά τουλάχιστον 4% στη διάρκεια του 2013. Αυτό σημαίνει ότι οι Έλληνες έγιναν ακόμη φτωχότεροι, πράγμα που εκδηλώνεται με μια σειρά άλλους οικονομικούς δείκτες. Η απασχόληση μειώθηκε ακόμη 3,5%, με αποτέλεσμα η ανεργία να εκτιναχθεί στο 27%. Η ιδιωτική κατανάλωση συρρικνώθηκε κι αυτή κατά 6,7% στη διάρκεια της χρονιάς που τελειώνει, πράγμα που σημαίνει ότι οι καταθέσεις των Ελλήνων με τις αποταμιεύσεις τους από προηγούμενα χρόνια δεν αρκούν πλέον για να συγκρατήσουν το επίπεδο ζωής τους, το οποίο καταβαραθρώνεται.

Λιγότερο εισόδημα, περισσότεροι φόροι!

Φτωχότεροι έγιναν οι Έλληνες το 2013. Μικρότερο το εισόδημά τους, αλλά η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου αποφάσισε ότι θα πληρώσουν... περισσότερους φόρους! Με λιγότερο εισόδημα, ακόμη και ο φόρος εισοδήματος θα είναι μεγαλύτερος!

Δεν πρόκειται για σχήμα λόγου ή για δημοσιογραφική υπερβολή με στόχο τον εντυπωσιασμό. Οι αριθμοί του προϋπολογισμού είναι αμείλικτοι. Από 11,6 δις ευρώ που ήταν ο φόρος εισοδήματος όλων των Ελλήνων το 2013, θα γίνει 12,9 δις ευρώ το 2014 – δηλαδή 1,3 δις ή 11,5% μεγαλύτερος φόρος για ένα εισόδημα που μειώθηκε! Ανελέητο φορολογικό «γδάρσιμο» του πληθυσμού.

Υπάρχουν και χειρότερα. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος είχαν πει ότι το χαράτσι στα ακίνητα ήταν «προσωρινό» και «έκτακτο» και ότι θα το καταργούσαν οσονούπω, όπου να ’ναι. Τι ακριβώς εννοούσαν το καταλάβαμε μόλις αντικατέστησαν το χαράτσι με τον ενιαίο φόρο ακινήτων: από 2,8 δις ευρώ που ήταν το 2013 το χαράτσι, ο φόρος ακινήτων το 2014 θα εκτιναχθεί στα... 3,9 δις – δηλαδή 1,1 δις ευρώ επιπλέον ή... 41,4% υψηλότερος φόρος!

  

Οι δεξιοί παίρνουν σπίτια!

Έναν αιώνα τώρα η κυρίαρχη προπαγάνδα προσπαθούσε να πείσει τον κοσμάκη πως αν έρθουν οι κομουνιστές στην εξουσία θα του πάρουν το σπίτι. Αποδείχθηκε όμως ότι τα σπίτια του κόσμου του τα αρπάζουν οι δεξιοί του Σαμαρά και οι πασόκοι του Βενιζέλου! Ιλαροτραγωδία...

Χειρότερη υγεία, χειρότερη παιδεία, χειρότερες συντάξεις, χειρότερη νοσοκομειακή περίθαλψη, χειρότερες κοινωνικές παροχές εξασφαλίζει ο προϋπολογισμός του 2014! Αδίστακτα ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος σπρώχνουν προς το βυθό το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, συμφωνώντας ασμένως με τις εντολές των Γερμανών και των άλλων Ευρωπαίων επικυρίαρχων της πατρίδας μας.

Από 12,2 δις ευρώ που ήταν φέτος οι δαπάνες για την κοινωνική ασφάλιση, θα πέσουν στα 10,8 δις του χρόνου – μείωση δηλαδή κατά 11,5%.

Από 5,4 δις ευρώ που ήταν οι δαπάνες για την υγεία το 2013, θα καταβαραθρωθούν στα 4,3 δις το 2014, θα μειωθούν δηλαδή κατά 20,4%.

Στον Καιάδα θα ρίξουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τον ΕΟΠΥΥ με τα σχεδόν δέκα εκατομμύρια ασφαλισμένους. Τα έσοδά του καταρρέουν – από 7,44 δις ευρώ που ήταν φέτος θα πέσουν στα 5,25 δις του χρόνου. Δραματική μείωση κατά 29,4% – κι έχεις και την κυβέρνηση από πάνω να... μειώνει (!) την επιχορήγηση προς τον ΕΟΠΥΥ κάτω από αυτές τις συνθήκες από το 1,1 δις φέτος σε λιγότερο από 0,8 δις του χρόνου.

  

Όλα στο «κόκκινο»!

Συνολικά, η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας συνεχίζει να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο σε όλους τους τομείς. Αν συνεχιστεί αυτή η καταστροφική πολιτική, δεν υπάρχει σωτηρία. Θα καταρρεύσουν τα πάντα!

Η πολιτική του Μνημονίου με τις απολύσεις, τις δραματικές μειώσεις μισθών και την κτηνώδη υπερφορολόγηση του πληθυσμού έχει εγκλωβίσει τη χώρα σε ένα σπιράλ θανάτου που την οδηγεί όλο και πιο χαμηλά και από το οποίο αδυνατεί να ξεφύγει. Είναι εκπληκτικά τα στοιχεία του καταποντισμού της ελληνικής οικονομίας μέσα στα τέσσερα μνημονιακά χρόνια, σε όποιον τομέα κι αν εξετάσει κανείς.

Στις 31 Δεκεμβρίου 2008, τελευταία χρονιά πριν από την κρίση, τα επιχειρηματικά, για παράδειγμα, δάνεια ήταν μη εξυπηρετούμενα (είχαν, δηλαδή, καθυστέρηση των δόσεων αποπληρωμής τους πάνω από τρεις μήνες) στο πραγματικά ασήμαντο ποσοστό του 4,3% του συνολικού ποσού. Ακόμη και στο τέλος του 2009, χρονιά κρίσης αλλά προ Μνημονίου, το ποσοστό αυτό είχε ανεβεί στο 6,7%, ποσοστό εύκολα χειρίσιμο.

Με το που μπήκαμε όμως στο επαίσχυντο μνημονιακό καθεστώς, το ποσοστό αυτό απογειώθηκε. Στις 31 Μαρτίου 2013, βάσει των τελευταίων επίσημων στοιχείων της Τράπεζας της Ελλάδος, το ποσοστό είχε εκτοξευτεί στο... 27,5%! Σχεδόν εξαπλάσιο του προκρισιακού ποσοστού!

Όπως έγραφε, μάλιστα, η Καθημερινή την περασμένη εβδομάδα, τραπεζικοί παράγοντες εκτιμούσαν ότι στο τέλος Σεπτεμβρίου το ποσοστό των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων ανήλθε στο 31% του συνόλου, επταπλάσιο, δηλαδή, του προ κρίσης ποσοστού! Δεν είναι εξόφθαλμο ότι αιτία αυτής της πρωτοφανούς επιδείνωσης είναι το Μνημόνιο;

Χρεοκοπημένες τράπεζες

Ανάλογη εκτίναξη παρουσίασαν και τα μη εξυπηρετούμενα στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια των ιδιωτών.

Τα «κόκκινα» στεγαστικά από 5,3% του συνόλου που ήταν στο τέλος του 2008 εκτινάχθηκαν στο 22,9% το Μάρτιο του 2013, υπερτετραπλασιάστηκαν, δηλαδή, σε τέσσερα χρόνια.

Ακόμη χειρότερη είναι η κατάσταση με τα καταναλωτικά δάνεια, που «κοκκίνισαν» σε εγκληματικό βαθμό: από το 8,2% του 2008 βρίσκονταν πλέον στη... στρατόσφαιρα του 42,4% το Μάρτιο του 2013 και εκτιμάται από τραπεζίτες ότι το Σεπτέμβριο είχαν ανέλθει στο 46% του συνόλου!

Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι τα «κόκκινα» επιχειρηματικά δάνεια στις 31 Μαρτίου 2013 ανέρχονταν σε 34 δις ευρώ, τα «κόκκινα» στεγαστικά σε 16,8 δις και τα «κόκκινα» καταναλωτικά σε 12,3 δις –δηλαδή 63,1 δις αθροιστικά επί συνόλου δανείων που έχουν χορηγήσει οι τράπεζες ύψους 225,8 δις–, συνειδητοποιεί το μέγεθος του προβλήματος και καταλαβαίνει ότι αποκλείεται οι τράπεζες να χρηματοδοτήσουν την πραγματική οικονομία!

Τραπεζικοί παράγοντες εκτιμούν, μάλιστα, ότι στις 30 Σεπτεμβρίου 2013 το ύψος των «κόκκινων» δανείων κινείται συνολικά γύρω στα 70 δις ευρώ. Αυτό το ποσό όμως είναι... υπερδιπλάσιο (!) των κεφαλαίων των ελληνικών τραπεζών. Με τι λεφτά, λοιπόν, θα δώσουν δάνεια στις επιχειρήσεις και στον κόσμο;

Καταθέσεις, γιοκ!

Με τα λεφτά των καταθέσεων, είναι η λογική απάντηση. Λογική, αλλά... εντελώς αντίθετη με την πραγματικότητα της κρίσης!

Στις 31 Δεκεμβρίου 2009 οι ελληνικές τράπεζες είχαν καταθέσεις ύψους 237 δις ευρώ. Στα τρία και κάτι όμως χρόνια του μνημονιακού καθεστώτος και της αντίστοιχης ολέθριας πολιτικής, καταθέσεις 75 δις ευρώ περίπου έκαναν φτερά από τις τράπεζες και απέμειναν μόνο 162 δις! Οι πλούσιοι τα πήραν και τα έβγαλαν στο εξωτερικό, οι φτωχοί για να αντιμετωπίσουν πιεστικές ανάγκες που δεν κάλυπταν πλέον τα εισοδήματά τους, κάποιοι άλλοι πήραν τα λεφτά τους για να μην τους τα αρπάξουν με «κούρεμα» καταθέσεων ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος.

Ναι, αλλά από τη στιγμή που οι τράπεζες έχουν δώσει δάνεια 225 δις και έχουν καταθέσεις μόνο 160 δις και δικά τους κεφάλαια μόλις 30 δις, είναι προφανές ότι για τα επόμενα χρόνια η στρατηγική τους θα είναι να μειώνουν διαρκώς το χάσμα μεταξύ δανείων και καταθέσεων. Θα δίνουν, δηλαδή, όλο και λιγότερα δάνεια! Πόσω μάλλον που αυξάνονται συνέχεια τα «κόκκινα» δάνεια, αυξάνοντας τις ζημιές των τραπεζών σε σχέση με τα έσοδα που προσδοκούσαν. Ζοφερό παρόν και κατάμαυρο μέλλον, αν δεν αλλάξει η πολιτική υποτέλειας στο Μνημόνιο!

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ (Τεύχος 215)