ΑΝΤΙΟ ΤΖΕΝΗ: Τζένη Βάνου † - Χίλιες Βραδιές

Πέτρου Ι. Μηλιαράκη - Η Ευρώπη της κρίσης και της παγκοσμιοποίησης

Η Ευρώπη της κρίσης και της παγκοσμιοποίησης

Από την ίδρυση της πάλαι ποτέ ΕΟΚ, που μετασχηματίστηκε σεΕυρωπαϊκή Κοινότητα και στη συνέχεια σε Ευρωπαϊκή Ένωση, διαμορφώθηκαν διάφορες Σχολές ή Ρεύματα Σκέψης.

του Πέτρου Ι. Μηλιαράκη

Από την ίδρυση της πάλαι ποτέ ΕΟΚ, που μετασχηματίστηκε σε Ευρωπαϊκή Κοινότητα και στη συνέχεια σε Ευρωπαϊκή Ένωση, διαμορφώθηκαν διάφορεςΣχολές ή Ρεύματα Σκέψης. Αναφέρομαι κυρίως στο εκκρεμές μεταξύ τωνφεντεραλιστών και ευρωσκεπτικιστών. Αξιοσημείωτο όμως είναι ότι και στα δύο αυτά άκρα του εκκρεμούς κοινή παραδοχή και κοινός τόπος είναι η ύπαρξη του «δημοκρατικού ελλείμματος».

Συνεπώς, τίθεται ζήτημα αντιπροσωπευτικότητας. Η αφήγηση δε και «μέριμνα» περί το «δημοκρατικό έλλειμμα» καταγράφει τις εξωθεσμικές και από καθέδρας πολιτικές ενός άκρατου ηγεμονισμού, με κυρίως αναφορά στην πολιτική και οικονομική ελίτ της Γερμανίας, και αυτό παρά το ό,τι οι Συνθήκεςεπιτάσσουν την οικονομική και κοινωνική συνοχή, την ευημερία των Λαών της Ένωσης και την αλληλεγγύη μεταξύ των Κρατών-Μελών.

Ωστόσο, με την αναγόρευση του πολίτη της Ένωσης ως νομιμοποιητικού παράγοντα εισάγεται μια νέας τάξης Respublica που απαιτεί άλλες χωρητικότητες, άλλες λειτουργικότητες και άλλους τρόπους λήψης αποφάσεων. Συνεπώς εγείρεται ζήτημα που πρέπει να απαντηθεί, στο εάν και κατά πόσο στις ημέρες μας λειτουργούν οι πρόνοιες του δημοκρατικού ελέγχου και οι Θεσμοί της Ένωσης.

Ενταύθα επισημειώνεται ότι το ατυχές εγχείρημα της «Συνταγματικής Συνθήκης» ήταν μια κατ’ αρχήν προσπάθεια για την «κάλυψη» του «δημοκρατικού ελλείμματος». Η ευθύνη δε αυτή «μεταβιβάστηκε» στηΣυνθήκη της Λισσαβόνας, η οποία επιβάλλει στα «Θεσμικά Όργανα να διατηρούν ανοικτό, διαφανή και τακτικό διάλογο με την κοινωνία των πολιτών».

Η διαδικασία αυτή, που επιδιώκει μια δημοκρατικότερη μετεξέλιξη των Θεσμών, αφορά και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ο Θεσμός αυτός άμεσηςαντιπροσώπευσης των πολιτών της Ένωσης, αν και νομιμοποιείται από τα οικεία Εκλογικά Σώματα, εν τούτοις έναντι του Θεσμού αυτού υπερέχει η γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Και τούτο γιατί η νομοθετική πρωτοβουλία, δηλαδή η κανονιστική εξουσία, εξακολουθεί να είναι κατά κανόνα υπόθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ως εκ τούτου το «δημοκρατικό έλλειμμα» παραμένει ενεστώς.

Όμως, παρά την προαναφερόμενη «τάση» για «δημοκρατικοποίηση» και παρά την εισαγωγή ομοσπονδιακών στοιχείων στην Ένωση (με κύρια αναφορά στην εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος), υφίσταται «μετατόπιση» των Θεσμώνσε«μηχανισμούς» άτυπης διαβούλευσης των ισχυρών του κεντρικού πυρήνα.Αυτή όμως η «μετατόπιση» είναι και μέρος της παρούσας κρίσης.

Και είναι μέρος της παρούσας κρίσης, παρά το γεγονός ότι το Ευρωπαϊκό Ενωσιακό Δίκαιο (με κανόνες δικαίου) και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο(με πολιτικές αποφάσεις) επιβεβαιώνουν ότι ο πολίτης της Ένωσης είναι φορέας νομιμοποίησης. Παρά ταύταη επιβεβαίωση αυτή έχει ήδη υποκύψει στη λογική του Maastricht.

Ειδικότερα, από την εισαγωγή του ευρωσυστήματος και μετά υπάρχει ιστορική «μετατόπιση» των αρχών και αξιών του ευρωπαϊκού οράματος, αλλά και της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής, προς την κατεύθυνση προσαρμογής των απαιτήσεων στη «νέα παγκοσμιοποιημένη τάξη πραγμάτων».

Σημαντικός ιστορικός σταθμός της «μετατόπισης» της Ένωσης στις νέες ποιοτικές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης είναι η Σύνοδος του Λάακεν το Δεκέμβριο του 2001. Η Σύνοδος αυτή αποτελεί ιστορικό σταθμό, ακριβώς γιατί αναφέρεται «στο νέο ρόλο της Ευρώπης στον κόσμο της παγκοσμιοποίησης».

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Συνόδου του Λάακεν, λαμβάνοντας υπ’ όψιν την πολιτική συγκυρία, αναφέρει επί λέξει τα εξής: «Η 11η Σεπτεμβρίου μας άνοιξε απότομα τα μάτια. Ο εχθρός δεν έχει εξαφανισθεί».

Με τη δήλωση αυτή φαίνεται ότι οι πολιτικές της Ένωσης μετακινούνται προς άλλες κατευθύνσεις. Και τούτο γιατί στη σχετική ανακοίνωση με αμίμητη διαύγεια διατυπώνονται ειδικότερα και τα εξής: «Τώρα που ο Ψυχρός Πόλεμος έχει τελειώσει και ζούμε σ’ έναν παγκοσμιοποιημένο αλλά και κατακερματισμένο κόσμο, η Ευρώπη πρέπει να επωμισθεί τις ευθύνες της όσον αφορά τη διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης».

Έτσι, η Ένωση δεν αποφασίζει να υπεισέλθει απλώς ως δρώσα συνιστώσα στο νέο διεθνές οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον, αλλά επιδιώκει να αυτοκαθορισθεί ως η οντότητα εκείνη που αναλαμβάνει και τη διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης!..

Αυτή η νέα κατάσταση στον ευρωπαϊκό χώρο εγείρει το ζήτημα τηςμεταδημοκρατίας. Δηλαδή της υποταγής της πολιτικής στην οικονομία και όχι το αντίστροφο. Είναι η μεταμοντέρνα περίοδος όπου στο διεθνοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα και περιβάλλον, η σύγχρονη αυτή μορφή της παγκοσμιοποίησης ασκεί εξωθεσμικές παρεμβάσεις και επιβάλλει εξωθεσμικές συμπεριφορές για τη λήψη αποφάσεων στην Ένωση.

Με άλλα λόγια, η διαδικασία αυτή συνεπάγεται τη διαρκή και συστηματική υπονόμευση Θεσμών με τη δημιουργία παράκεντρων δικτύων οικονομικής και πολιτικής ισχύος.

Είναι προδήλως βέβαιον ότι εξωθεσμικά κέντρα (οι απροσδιόριστες αγορές) διεκδικούν την άμεση και χωρίς όρους υποταγή των εθνικών Κρατών, με συνέπεια η κατάσταση αυτή να εκφεύγει των προνοιών του δημοκρατικού ελέγχου. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι στη χώρα μας η νομοθετική λειτουργία (υπό το κράτος των «Μνημονίων», τα οποία μετέτρεψαν τον ιδιωτικό δανεισμό των αγορών σε κρατικό δανεισμό), ως εσωτερική «έννομη τάξη» θεσπίζει κατ’ ουσίαν κανόνες αναγκαστικού δικαίου με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, υποτάσσοντας την πατρίδα μας σε μηχανισμό συντριβής. Ενταύθα ας μου επιτραπούν τα εξής:

Η Συνθήκη της Λισσαβόνας «διανοίγει νέα φάση στη διαδικασία μιας διαρκώς στενότερης ένωσης των λαών της Ευρώπης, στην οποία οι αποφάσεις λαμβάνονται όσο το δυνατόν πιο ανοικτά και όσο το δυνατόν εγγύτερα στους πολίτες», με «σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τη δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη».

Εάν οι δεσμεύσεις αυτές παραμείνουν «γράμμα κενό» και οι Θεσμοί δεν λειτουργήσουν υπέρ των Λαών της Ένωσης, τότε το ευρωπαϊκό όραμα (θα) έχει ημερομηνία λήξης. Και αυτό το «σενάριο» μόλις αρχίζει να γράφεται! Ιδού και η ευθύνη των πολιτών της Ένωσης για την ακύρωση του «σεναρίου»!...

 Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ (Τεύχος 217)

Ρ. Μοχαντάμ: Η ευρωζώνη περίμενε, πριν παρέμβει, μέχρι οι αδύναμοι βρεθούν στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Όχι στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είπε η ΕΚΤ στο ΔΝΤ

Η ευρωζώνη περίμενε, πριν παρέμβει, μέχρι οι αδύναμοι βρεθούν στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

 Όπως αναφέρει σημερινό δημοσίευμα της Agence Europe, o αξιωματούχος του ΔΝΤ ανέφερε την Τρίτη 28 Ιανουαρίου, στο πλαίσιο κλειστής συνεδρίασης της επιτροπής οικονομικών και νομισματικών υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ότι η ευρωζώνη περίμενε, πριν παρέμβει, μέχρις ότου οι χώρες που αντιμετώπιζαν δημοσιονομικές δυσκολίες να βρεθούν στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Σύμφωνα με τον Moχαντάμ, τα κράτη μέλη άφησαν ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα να περάσει πριν να αναλάβουν δράση καθώς δεν γνώριζαν τον επείγοντα χαρακτήρα της κατάστασης.

Σχολιάζοντας την περίπτωση της Ελλάδας, ο ίδιος ανέφερε ότι το 2010, το ΔΝΤ ζήτησε την άμεση αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, αλλά η ΕΚΤ διαφώνησε με την ιδέα. Ως προς την Ιρλανδία, δήλωσε ότι το ΔΝΤ είχε υποστηρίξει το αίτημα της ιρλανδικής κυβέρνησης για εκ των έσω συμμετοχή στη διάσωση του ιρλανδικού τραπεζικού συστήματος των ομολογιούχων με σημαντικά χαρτοφυλάκια. Η ΕΚΤ όμως ήταν αντίθετη. Ο Moχαντάμ ανέφερε ότι τα μέτρα λιτότητας θα ήταν πολύ ελαφρύτερα αν είχε προτιμηθεί η επιλογή αυτή. Σε σχέση με την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, δήλωσε επίσης ότι το ΔΝΤ είχε προτείνει λύσεις, αλλά αυτές δεν είχαν την υποστήριξη της πλειοψηφίας. Οι λύσεις που προκρίθηκαν, τελικά δεν ήταν οι καλύτερες, κατά την άποψη του Ταμείου. 

Τσίπρας από Παρίσι: Πρέπει να επανιδρύσουμε την Ευρώπη (Επίκαιρα)

ΝΑ ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.

''Σήμερα πρέπει να επανιδρύσουμε την Ευρώπη, γκρεμίζοντας αυτό το νέο τείχος της διαίρεσης, ανάμεσα στον πλούσιο Βορρά με τα εμπορικά πλεονάσματα και το φτωχό Νότο με τα εμπορικά ελλείμματα. Ανάμεσα σε δανειστές και δανειζόμενους''.

Κάλεσε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς να εργασθούν για «μια δημοκρατική, κοινωνική και οικολογική Ευρώπη» με βάση έξι προτεραιότητες:

- Τον άμεσο τερματισμό της λιτότητας και την ακύρωση των Μνημονίων.

- Τη δημοκρατική αναθεμελίωση της ευρωζώνης, ώστε να γίνει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δανειστής ύστατης καταφυγής, όχι μόνο για τις τράπεζες, αλλά και για τα κράτη.

- Μια Ευρωπαϊκή Διάσκεψη για το Χρέος, για συλλογική και αλληλέγγυα λύση.

- Ένα ευρωπαϊκό «New Deal», για την ισόρροπη και βιώσιμη ανάπτυξη της ηπείρου.

- Τον οικολογικό μετασχηματισμό της παραγωγικής διαδικασίας.

- Τη μεταρρύθμιση του ευρωπαϊκού πλαισίου για τη μετανάστευση.

Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ.

«Νομίζω ότι όλο και περισσότεροι στην Ευρώπη συνειδητοποιούν ότι η Ελλάδα είναι μια περίπτωση προς αποφυγή. Ότι το πρόγραμμα λιτότητας έχει αποτύχει παταγωδώς. Ότι πρέπει να υπάρξει ριζικός επαναπροσανατολισμός του ελληνικού προβλήματος, γιατί το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι μια ξεχωριστή περίπτωση, είναι μέρος του συνολικού ευρωπαϊκού προβλήματος», τόνισε και πρόσθεσε ότι αυτό έχει γίνει ιδιαίτερα συνειδητό τελευταία.

Ο κ. Τσίπρας ανέφερε ότι «αυτό που όλοι συνειδητοποιούν είναι ότι ύστερα από τρία διαδοχικά προγράμματα διάσωσης, το χρέος έχει εκτοξευθεί από το 120% του ΑΕΠ στο 175% τώρα, η ανεργία έχει φθάσει σε μη παραδεκτά επίπεδα για ευρωπαϊκή χώρα και η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού βρίσκεται στην ανέχεια τη φτώχεια, την ανθρωπιστική κρίση. Την ίδια στιγμή μας λένε να συνεχίζουμε να παίρνουμε δάνεια, πάνω στα προηγούμενα δάνεια που δεν μπορούμε να αποπληρώσουμε», είπε. «Η λύση για την Ελλάδα δεν είναι περισσότερα δάνεια και περισσότερο χρέος, αλλά λιγότερα δάνεια και λιγότερο χρέος. Η λύση είναι η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους μέσα από μια ευρωπαϊκή Διάσκεψη που θα αποφασίσει για το μέλλον της ευρωζώνης, καθώς και η αλλαγή στρατηγικής στη θέση της λιτότητας που», όπως τόνισε, θα βασίζεται σε τρείς άξονες: Στην τόνωση της ενεργού ζήτησης, στην αναδιανομή του πλούτου και στην παραγωγική ανασυγκρότηση.

Με άλλα λόγια, είπε, χρειάζεται διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και ένα «New Deal» που δεν θα αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά το σύνολο της Ευρώπης.

Γερμανός καθηγητής κατακεραυνώνει τα Μνημόνια: Η «δημοσιονομική σταθερότητα» τέθηκε υπεράνω όλων!

Γερμανός καθηγητής κατακεραυνώνει τα Μνημόνια.

Ο επικεφαλής της ΕΚΤ Mario Draghi υπερασπίζεται την πολιτική διάσωσης του ευρώ, λέγοντας ότι οι φόβοι των Γερμανών απέτυχαν να υλοποιηθούν και ότι οι συνθήκες στην ευρωζώνη βελτιώνονται.

Συνέντευξη Draghi στο Spiegel.
[...] 

SPIEGEL: Σε κάθε περίπτωση, οι Weber και Stark παραιτήθηκαν λόγω των πολιτικών σας, που οδήγησαν στην περίφημη παρατήρησή σας στο Λονδίνο, εδώ και  ενάμιση χρόνο,  ότι θα πράξετε  "ό, τι είναι απαραίτητο" για να σωθεί το ευρώ. Αυτό σημαίνει, σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, την αγορά [από την ΕΚΤ] των κρατικών ομολόγων των μαστιζόμενων από την κρίση χωρών και την ανάληψη κινδύνων  που ανέρχονται σε δισεκατομμύρια, για τα οποία στο τέλος θα είναι υπόλογοι πάνω απ΄όλα οι  Γερμανοί  φορολογούμενοι.. Μπορείτε να καταλάβετε ότι πολλοί Γερμανοί πολίτες έρχονται σε αντίθεση με αυτό;

Draghi: Οι Weber και Stark παραιτήθηκαν πριν από την άφιξή μου στην ΕΚΤ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι οι συνθήκες στη ζώνη του ευρώ έχουν βελτιωθεί σημαντικά από τότε. Εξετάστε τις τελευταίες εξελίξεις: Χώρες που επλήγησαν από την κρίση, όπως η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, βγαίνουν από το πρόγραμμα διάσωσης.Τα ασφάλιστρα κινδύνου για τα δάνεια προς τις  χώρες της Νότιας Ευρώπης που επλήγησαν βρίσκονται σε πτωτική πορεία και επενδυτές από όλο τον κόσμο για άλλη μια φορά επενδύουν στην Ευρώπη. Με άλλα λόγια, τα περισσότεροι οικονομικά-χρηματοδοτικά στοιχεία επανερχονται στη σωστή κατεύθυνση.

SPIEGEL: Λέτε  ότι τελείωσε η κρίση στην ευρωζώνη;

Draghi: Όχι, αλλά οι φόβοι που διακατείχαν ορισμένους τομείς της δημόσιας ζωής στη Γερμανία δεν έχουν επιβεβαιωθεί. Γι’ αυτό δεν κατηγορηθήκαμε; Όταν προσφέραμε στις ευρωπαϊκές τράπεζες πρόσθετη ρευστότητα πριν από δύο χρόνια, ειπώθηκε ότι θα προκληθεί υψηλό ποσοστό  πληθωρισμού. Τίποτα δεν έχει συμβεί. Όταν έκανα το σχόλιό μου στο Λονδίνο, έγινε λόγος για παραβίαση της εντολής της κεντρικής τράπεζας. Αλλά είχαμε κάνει σαφές από την αρχή ότι κινούμαστε στο πλαίσιο της εντολής μας. Κάθε φορά λεγόταν, για όνομα του Θεού, πως αυτός ο ιταλός καταστρέφει τη Γερμανία. Υπήρχε αυτό το παράλογο άγχος που τα πράγματα πήγαιναν άσχημα, αλλά  το αντίθετο συνέβη: Ο πληθωρισμός είναι χαμηλός και η αβεβαιότητα μειώνεται.

SPIEGEL: Η οικονομική κρίση στην Ευρώπη εξακολουθεί να απειλεί να ανατινάξει το ευρώ. Η ανάπτυξη είναι χαμηλή, και η ανεργία στη Νότια Ευρώπη έχει φτάσει σε επίπεδα ρεκόρ.

Draghi: Η κρίση δεν έχει ξεπεραστεί, αλλά υπάρχουν πολλά ενθαρρυντικά σημάδια. Η οικονομία ανακάμπτει σε πολλές χώρες, οι ανισορροπίες στο ευρωπαϊκό εμπόριο  μειώνεται και τα ελλείμματα του προϋπολογισμού στη νομισματική ένωση βρίσκονται σε πτώση. Αυτό είναι κάτι περισσότερο από ό, τι αναμενόταν πριν από ένα χρόνο.

SPIEGEL: Αλλά το επίπεδο του χρέους σε πολλές χώρες της ζώνης του ευρώ αυξάνεται με αμείωτο ρυθμό και υπάρχει λιγότερη προθυμία για μεταρρύθμιση. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, θα χάσει και πάλι τους στόχους της. Μήπως η χώρα χρειάζεται ένα άλλο σχέδιο διάσωσης;

Draghi:. Στην Ελλάδα, αρκετά πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο, αλλά η χώρα πρέπει να κάνει περισσότερα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι 'αυτό.

SPIEGEL: Στην πραγματικότητα, η κατάσταση είναι καταστροφική. Εάν το κράτος πρέπει να λάβει και πάλι τα δάνεια έκτακτης ανάγκης, η Ελλάδα οριστικά θα ζει  από την υπόλοιπη ευρωζώνη. Πώς είναι η χώρα αυτή θα σταθεί  κάποτε πίσω στα πόδια της;

Draghi: Ορισμένες χώρες χρειάζονται ένα πρόγραμμα που τρέχει για τρία χρόνια.  Άλλες χρειάζονται  κάπως περισσότερο. Η θέση της Ελλάδας στην αρχή [ όταν ξεκίνησε η κρίση] ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, έτσι θα πρέπει τώρα να είμαστε ιδιαίτερα υπομονετικοί  με τη χώρα. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη.

SPIEGEL: Η μεταρρυθμιστική διαδικασία επιβραδύνεται και σε άλλες χώρες, επίσης. Η Γαλλία, για παράδειγμα, και πάλι δημιουργεί χρέη, και οι σχεδιαζόμενες μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και το φορολογικό σύστημα δεν προχωρούν. Πόσο σας απασχολεί σχετικά με τις εξελίξεις στη δεύτερη μεγαλύτερη χώρα της ζώνης του ευρώ;

Draghi: Η Γαλλία αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα με άλλες χώρες, οι οποίες πρέπει να βάλουν τους προϋπολογισμούς τους σε τάξη και να προβούν σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Πολλά κράτη έχουν αυξήσει τους φόρους και περικόψει πρώτα τις επενδύσεις. Αυτός είναι ο ευκολότερος τρόπος, αλλά και οι δύο προσεγγίσεις  αποδυναμώνουν την ανάπτυξη. Μια πιο πολλά υποσχόμενη δυνατότητα είναι να περιορίσεις  τις τρέχουσες κυβερνητικές δαπάνες και να εισάγεις δομικές  μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας.

SPIEGEL: Έχουμε την αίσθηση ότι ο αριθμός των κυβερνήσεων που δεν μπορεί πλέον να ακούσει τις ιδέες σας αυξάνεται. Η νέα κυβέρνηση συνασπισμού στη Γερμανία, για παράδειγμα, θέλει να αναιρεθούν οι μεταρρυθμίσεις των συνταξιοδοτικών συστημάτων που έγιναν  από την προηγούμενη κυβέρνηση συνασπισμού (των κεντροαριστερών Σοσιαλδημοκρατών και του Κόμματος των Πρασίνων) πριν χρόνια  και να εισάγει ένα καθολικό ελάχιστο μισθό  € 8,50 (11,67 δολάρια). Είναι αυτές  πολιτικές που βοηθούν το ευρώ;

Draghi: Είναι πολύ νωρίς για να αξιολογήσεις τις πολιτικές της νέας γερμανικής κυβέρνησης. Μπορώ μόνο να πω ότι η κρίση έχει δείξει ότι η νομισματική ένωση είναι ελλιπής και ότι οι αδυναμίες της πρέπει να διορθωθούν. Η Γερμανία βοηθά το ευρώ καλύτερα με την περαιτέρω ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και την προώθηση της ανάπτυξης. Ό,τι βοηθά η διαδικασία αυτή είναι σωστό, όλα τα άλλα είναι λάθος. 

Spiegel: Πολλοί οικονομολόγοι παρουσιάζουν μια εντελώς διαφορετική θεωρία. Θεωρούν την ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας ως το πραγματικό πρόβλημα της ευρωζώνης και ζητούν κρατικό περιορισμό στις εξαγωγές. Τι πιστεύετε γι 'αυτό;

Draghi: Όχι πολλά. Είναι μια μηχανιστική θεώρηση της οικονομικής δραστηριότητας, και είναι λίγα που μπορώ να κάνω γι’ αυτό. Δεν θα κάνουμε τον αδύναμο ισχυρότερη καθιστώντας τον ισχυρό ασθενέστερο, όπως είπε κάποτε ένας πολύ σοφός άνθρωπος. Αυτό ισχύει και για την οικονομία, επίσης. Αν η Γερμανία ήταν λιγότερο ανταγωνιστική, η ζώνη του ευρώ στο σύνολό της θα έχανε, διότι λιγότερο θα μπορούσε έπειτα να παραχθεί.

SPIEGEL: Στη Γερμανία, η πολιτική της ΕΚΤ δεν είναι δημοφιλής επειδή έχετε ωθήσει τα επιτόκια για  επενδύσεις  μέχρι τώρα χαμηλά  ώστε δεν μπορούν συχνά πλέον να αντισταθμιστούν με τον  πληθωρισμό. Με άλλα λόγια, μόνο οι ανόητοι αποταμιεύουν.

Draghi: Αυτό δεν είναι λάθος της ΕΚΤ. Η σχέση μεταξύ των  βραχυπρόθεσμων επιτοκίων που ορίζει η ΕΚΤ και  των μακροπρόθεσμων επιτοκίων που καταβάλλονται για επενδύσεις που είναι σημαντικές για τους αποταμιευτές στη Γερμανία δεν είναι πολύ ισχυρή.

SPIEGEL: Αλήθεια; Είναι διακηρυγμένος στόχος της πολιτικής σας να μειώσετε τα  μακροπρόθεσμα επιτόκια.

Draghi: Όχι- ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, ήμασταν ανήμποροι να ελέγξουμε  τις τιμές των μακροπρόθεσμων επιτοκίων, επειδή οι επενδυτές ήταν πολύ ανάστατοι από την ευρωκρίση. Αυτός ήταν  ο λόγος για τον οποίο ο καθένας έφερνε χρήματα στη Γερμανία για να αγοράσει ασφαλή γερμανικά κρατικά ομόλογα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα επιτόκια στη Γερμανία έχουν πέσει. Παίρνουμε τις ανησυχίες των αποταμιευτών πολύ σοβαρά. Αλλά πώς μπορούμε να ανταποκριθούμε; Ασκούμε νομισματική πολιτική για το σύνολο της ευρωζώνης, όχι για μία μόνο χώρα. Αν είμαστε  σε θέση να διαλύσουμε την αβεβαιότητα, πολλοί επενδυτές θα πάρουν πάλι τα χρήματά τους από τη Γερμανία και θα τα πάνε πίσω στις χώρες καταγωγής τους οπότε τα επιτόκια θα αυξηθούν και πάλι.

(Μετάφραση KNT)

Die Linke: ''Επιβολή φόρου των πλουσίων σε ολόκληρη την ΕΕ για να προφυλαχθούν οι μικροαποταμιευτές''.

Την αντίθεσή του, στο ενδεχόμενο χορήγησης τρίτου πακέτου βοήθειας στην Ελλάδα για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού, όπως προτείνει ο Β. Σόιμπλε, εξέφρασε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης Die Linke...

Σε γραπτή ανακοίνωση που υπογράφει η Ζάρα Βάγκενκνεχτ, πρώτη αντιπρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος, αποκαλεί τη γερμανική κυβέρνηση συνήγορο των Ελλήνων εκατομμυριούχων και εναντιώνεται στη νέα κίνηση σωτηρίας των τραπεζών και των πλουσίων Ελλήνων. Η Βαγκενκνέχτ υποστηρίζει την πρόταση της Bundesbank για εφάπαξ επιβολή κεφαλαιακού φόρου.

«Η εξαγγελία από τον Β. Σόιμπλε ενός τρίτου πακέτου βοήθειας είναι ένα ακόμη δώρο δις ευρώ προς τους Έλληνες ολιγάρχες και τους πιστωτές της Ελλάδας», αναφέρεται στη γραπτή δήλωση. «Η γερμανική κυβέρνηση κάνει αγώνα για τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις σε βάρος της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, αλλά αρνείται, όπως και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, να καλέσει στα ταμεία τους Έλληνες ολιγάρχες. Έτσι μετατρέπεται σε συνήγορο των εκατομμυριούχων».

Το κόμμα Die Linke τάσσεται υπέρ της επιβολής ενός εφάπαξ κεφαλαιακού φόρου, που είναι απαραίτητος όχι μόνο σε περίπτωση χρεοκοπίας, όπως αναφέρει η Bundesbank, αλλά και για την αποφυγή της χρεοκοπίας, όπως υποστηρίζει και το ΔΝΤ. Στην ίδια ανακοίνωση δίδονται στοιχεία από την Credit Suisse, σύμφωνα με την οποία, η περιουσία των ευρωπαίων εκατομμυριούχων ύψους 17 τρις ευρώ φθάνουν για να υπερκαλυφθούν τα χρέη και των 28 χωρών-μελών της ΕΕ ύψους πάνω από 11 τρις ευρώ. Επί πλέον 85 άνθρωποι του πλανήτη διαθέτουν περιουσία όση ο μισός πληθυσμός του πλανήτη. «Συνεπώς θα πρέπει να σταματήσουν να χρηματοδοτούν οι φορολογούμενοι με πακέτα στήριξης την πλουτοκρατία».

Σκεπτικισμός στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Το κόμμα Die Linke καταγγέλλει τη νέα στήριξη των τραπεζών και των εχόντων με ένα νέο τρίτο πακέτο για την Ελλάδα και προτείνει την επιβολή φόρου των πλουσίων σε ολόκληρη την ΕΕ για να προφυλαχθούν οι μικροαποταμιευτές.

Από την πλευρά της ωστόσο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξέφρασε τον σκεπτικισμό της για ένα τέτοιο μέτρο.

Στην εφημερίδα Bild του περασμένου Σαββάτου (01.02) ο Όλι Ρεν, αρμόδιος επίτροπος για τις Νομισματικές Υποθέσεις της ΕΕ δήλωσε ότι για να εφαρμοστεί ένα τέτοιο μέτρο θα πρέπει να πειστεί πρώτα η εν λόγω χώρα.

Σχετικά άρθρα:

• Προκλητικό δημοσίευμα της Bild προτείνει νέα εισφορά των Ελλήνων για την αποπληρωμή του χρέους
• 
  
  http://www.epikaira.gr/article/Die-Linke-kefalaiakos-foros-stin-ellada-oxi-trito-paketo-voitheias

Γ. Χάμπερμας: ''Οι σύντροφοι δεν μιλούν πλέον για ευρωομόλογα''. Αυτή η πολιτική «εγκυμονεί τον κίνδυνο μιας γερμανικής Ευρώπης».

Υπουργός Οικονομικών Γερμανίας: “Η Ελλάδα είναι θέμα για την Παγκόσμια Τράπεζα παρά για το ΔΝΤ”

Υποστήριξε μάλιστα ότι η χώρα πέτυχε την ένταξή της στην Ευρωζώνη «μόνο με παραποίηση όλων των στοιχείων».

Ως «θέμα περισσότερο για την Παγκόσμια Τράπεζα, παρά για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», περιέγραψε την Ελλάδα ο Αντικαγκελάριος της Γερμανίας και υπουργός Οικονομίας Ζίγμαρ Γκάμπριελ, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Ντι Βέλτ.

Υποστήριξε μάλιστα ότι η χώρα πέτυχε την ένταξή της στην Ευρωζώνη «μόνο με παραποίηση όλων των στοιχείων».

Μιλώντας σε εκδήλωση του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στο Πότσνταμ, στην οποία συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και επικεφαλής υποψήφιος του SPD για τις Ευρωεκλογές Μάρτιν Σουλτς και ο φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας, ο κ. Γκάμπριελ υπεραμύνθηκε της διαχείρισης της κρίσης από το Βερολίνο, επισημαίνοντας ότι οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Χριστιανοκοινωνιστές «δεν είναι επί της αρχής εναντίον» μιας συντονισμένης πανευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής.

Τόνισε μάλιστα ότι έχει ξεπροβάλει το «πρώτο φως», αναφερόμενος στην πρόοδο της Ιρλανδίας.

Σε ό,τι αφορά, ωστόσο, την Ελλάδα, ο κ. Γκάμπριελ δήλωσε ότι είναι μια περίπτωση «περισσότερο για την Παγκόσμια Τράπεζα παρά για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δεδομένου ότι σε αυτήν δεν υπάρχουν καθόλου κρατικές δομές».

Η Ελλάδα, πρόσθεσε, κατόρθωσε να μπει στην Ευρωζώνη μόνο μέσω της «παραποίησης όλων των στοιχείων».

Νωρίτερα ο κ. Χάμπερμας είχε ασκήσει δριμεία κριτική στην στάση που κράτησε το SPD, κυρίως στις διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού και σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής κρίσης.

Το SPD, όπως είπε, δεν αναφέρεται πλέον σε περισσότερη κοινοτικοποίηση των χρεών και οι σύντροφοι δεν μιλούν πλέον για ευρωομόλογα, παρ' ότι αυτή η λέξη ήταν κάποια στιγμή λέξη - κλειδί στην σοσιαλδημοκρατική ρητορική.

Ο Γερμανός φιλόσοφος έκανε ακόμη λόγο για «πολιτική απαξίωση ολόκληρων εθνών» και για «πτώση ολόκληρων γενεών και περιοχών» και επισήμανε ότι αυτές τις εκφράσεις τις άκουγε κανείς συχνά στο SPD κατά την προεκλογική περίοδο, αλλά στο μεταξύ όσοι τις χρησιμοποιούσαν σιώπησαν.

Τόνισε ακόμη ότι η προηγούμενη κυβέρνηση «χρησιμοποίησε σκληρά την ημι-ηγεμονική θέση της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση» και πρόσθεσε ότι ο νέος συνασπισμός «δυστυχώς θέλει να συνεχίσει» την έως τώρα διαχείριση της κρίσης χρέους. Αυτή η πολιτική, όμως, δεν ακουμπά τα αίτια της κρίσης, δήλωσε ο Γ. Χάμπερμας, αλλά «εγκυμονεί τον κίνδυνο μια γερμανικής Ευρώπης».

ΠΗΓΗ ΕΠΙΚΑΙΡΑ

Δ.Πορφύρης/Π.Σταφυλά- ΤΟ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑ- “Το φύλο δεν είναι θέμα της φύσης αλλά της κουλτούρας”

ΤΟ ΣΑΤΑΝΙΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑ 

Τα δίδυμα αδέρφια σε ηλικία 6 ετών

Βρυξέλλες, Δ.Πορφύρης/Π.Σταφυλά

Τη στιγμή που σε Ελβετία , Γερμανία και κυρίως Γαλλία, έχει ξεσπάσει σκάνδαλο με την επιχειρούμενη εισαγωγή της  λεγόμενης “θεωρίας του είδους” (φύλου ή γένους εναλλακτικά) στην δημόσια εκπαίδευση, η Le Figaro (31/01/14) και το  Le Point κάνουν μια ιστορική αναδρομή στο απάνθρωπο πείραμα του γιατρού  που θεωρείται  πρωτοπόρος της θεωρίας. Πρόκειται για τον σεξολόγο/ψυχολόγο John Money, ειδικός στον “ερμαφροδυτισμό” στο Πανεπιστήμιο  Johns Hopkins. Αυτός ορίζει το 1955το είδος-φύλο- ως αποτέλεσμα αυτοκαθορισμού  και επιλογής , ανεξάρτητα από την σωματική κατατομή και βιολογία. Θέτει το ζήτημα ότι οι γονείς προεπιλέγουν για τα παιδιά τους την ταυτότητα γένους και δεν τα αφήνουν να επιλέξουν μόνα τους μέσα από τον πειραματισμό. Τη θεωρία επανέφερε στο επιστημονικό προσκήνιο  η ισραηλινής καταγωγής καθηγήτρια  του Berkeley, Judith Butler  την δεκαετία του 70 και με βιβλίο της υποστήριξε ότι το “φύλο δεν είναι θέμα της φύσης αλλά της κουλτούρας” . Ενώ και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας  εκδίδει παρόμοιες οδηγίες.

Η μητέρα με τα νεογέννητα δίδυμα αγοράκια

ΤΟ ΣΑΤΑΝΙΚΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑ

Tο 1966  ο Dr John Money ήρθε σ΄επαφή μ΄ένα ζευγάρι υπό κατάρρευση, το ζεύγος Reimer. Πειραματίστηκε με τα δυο δίδυμα αγόρια για την στοιχειοθέτηση της θεωρίας του είδους. Έπεισε τους γονείς ν΄αναθρέψουν το ένα από τα 2 αγόρια καναδικής καταγωγής ως κορίτσι  εκμεταλλευόμενος ένα οικογενειακό δράμα.Πρόκειται για γονείς διδύμων ηλικίας 8 μηνών  που επιθυμούν να κάνουν περιτομή στα παιδιά. Η επέμβαση περιτομής στον David με ηλεκτρικό καυτηριασμό απέτυχε και τ΄όργανό του καταστράφηκε.Ο  Brian, ο δίδυμος αδελφός δεν υποβλήθηκε στην αντίστοιχη επέμβαση. Ο Money βλέπει σ΄αυτήν την κακοτυχία την ευκαιρία ν΄αποδείξει  in vivo ότι το βιολογικό φύλο είναι μια απάτη,μια αυθαιρεσία και ότι η κατάλληλη εκπαίδευση μπορεί να χειραφετήσει το άτομο σεξουαλικά ανεξάρτητα από τη φύση. Πείθει τους γονείς ν΄αναθρέψουν τον David ως κορίτσι και να μην πουν ποτέ τόσο σ΄αυτόν όσο και στον αδερφό του. Υποβάλει το παιδί που έχει μετονομαστεί σε Brenda, σε μια ορμονοθεραπεία.Μετά από ένα διάστημα 14 μηνών, του αφαιρεί με επέμβαση τους όρχεις. Οι γονείς του το ντύνουν με φουστάνια, του αγοράζουν κούκλες και του συμπεριφέρονται σαν να πρόκειται για κορίτσι.

Στα 6 τους χρόνια οι δίδυμοι δείχνουν ότι έχουν αφομοιώσει και αποδεχθεί τον σεξουαλικό ρόλο που τους αποδόθηκε.Ο Brian είναι ένα αρενοπώτατο αγόρι και η  Brenda μια χαριτωμένη κοπέλα.  Ο Money εξετάζει πλέον τα παιδιά σ΄ετήσια βάση. Ενώ είναι μόλις 6 ετών, τους κάνει ερωτήσεις σχετικά με τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις.Τους ζητάει ν΄αγγίζονται. “Αυτό ήταν σαν πλύση εγκεφάλου”, θα εκμυστηρευτεί αργότερα η-ο- Brenda-David στον John Colapinto που το 1998 θα γράψει την ιστορία στο περιοδικό  ”Rolling Stones” και έπειτα στο βιβλίο  ”As Nature Made Him : The Boy Who Was Raised As A Girl”.(Όπως τον έκανε η φύση.Το αγόρι που μεγάλωσε σαν κορίτσι.)

o Dr Money

Ο dr Money είναι πεπεισμένος ότι απέδειξε ότι το βιολογικό φύλο απαλείφεται με την εμπέδωση ενός άλλου φύλου. Δημοσιεύει αναρίθμητα άρθρα αφιερωμένα στην περίπτωση  ”John-Joan” (έτσι ονομάζει τον David-Brenda).Το 1972 εκδίδει το βιβλίο   ”Man – Woman, Boy – Girl”. Διατείνεται ότι μόνο η εκπαίδευση είναι σε θέση να καθορίσει  τα ανθρώπινα πλάσματα  ως θηλυκά ή αρσενικά .Η “théorie du genre” θεωρία του είδους -φύλου γεννήθηκε.

Μόνο που η Brenda μεγαλώνει δυστυχισμένη. Στην εφηβική της ηλικία αισθάνεται ότι η φωνή της να χοντραίνει,εξομολογείται ότι αισθάνεται έλξη για το θυληκό φύλο και αρνείται την αιδοιοπλαστική που θέλει να της επιβάλει ο  Money. Το πειραματόζωο επαναστατεί. Η Brenda σταματάει την ορμονοθεραπεία και εξασφαλίζει τεστοστερόνη. Την καταπίνει μετά μανίας. Η Brenda νιώθει ως ένα αγόρι στριμωγμένο στο σώμα μιας κοπέλας. Ασφυκτιά. Οι γονείς αναγκάζονται να αποκαλύψουν την αλήθεια στα παιδιά. Η Brenda ξαναγίνεται  David και παντρεύεται μια γυναίκα.

Όμως τα εγκληματικά πειράματα επί της  ταυτότητας φύλου των παιδιών, προκάλεσαν ανεπανόρθωτη βλάβη στην ψυχική  τους υγεία. Το  2002, ο Brian αυτοκτονεί. Στις 5 Μαίου του 2004 αυτοκτονεί και ο David .Αυτό το τραγικό τέλος δεν προκαλεί καμιά αίσθηση στον  Money. Το  1997, ο Milton Diamond, καθηγητής Ανατομίας και Αναπαραγωγικής Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Hawaï, καταγγέλει την αυθαίρετη πλαστογράφηση φύλου  που ο Money επέβαλε στο ένα παιδί. Αυτός ανταπαντά ότι απλά βάλλεται “από κύκλους που θεωρούν ότι ο ανδρισμός και ή θηλυκότητα έχουν γεννετική καταβολή”.

Το 2009, ο Νορβηγός δημοσιογράφος Harald Eia, αφιερώνει στο θέμα ένα ντοκιμαντέρ. Σημείο εκκίνησης  είναι πώς είναι δυνατόν στη Νορβηγία,χώρα- πρωταθλήτρια στις “πολιτικές του είδους” (φύλου) οι νοσοκόμες να είναι γυναίκες και οι μηχανικοί άντρες”. Θέτει τα ερωτήματα σε 4 κορυφαίους επιστήμονες : τον αμερικανό καθηγητή  Richard Lippa, υπεύθυνο μιας παγκόσμιας δημοσκόπησης για την επιλογή επαγγελμάτων σε σχέση με τα 2 φύλα , το Νορβηγό Trond Diseth, τον  Simon Baron-Cohen, καθηγητή Ψυχοπαθολογίας της Ανάπτυξης στο Trinity College ( Cambridge), και την Αγγλίδα  Anne Campbell,εξελικτική ψυχολόγο.

Οι ειδήμονες αυτοί αποφαίνονται ότι “το να γεννιέσαι άντρας ή γυναίκας εμπεριέχει και  διαφορετικές διαννοητικές έννοιες”.Όταν ερωτώνται  για τις “μελέτες του φύλου”,αυτοί ξεσπούν σε γέλια. Διευκρινίζουν ότι η εξέλιξη του γένους ή φύλου , εξαρτώνται σαφώς από τις ορμόνες που εκκλείονται στον εγκέφαλο μας και καθιστούν  διακριτά το αρσενικό και το θηκυκό φύλο: το ίδιο έξυπνα αλλά όχι ταυτόσημα. Οι οπαδοί της θεωρίας του είδους , κατηγορούν τους επιστήμονες ως “βιολογιστές” , δηλαδή προσηλωμένους στη βιολογία.Τους προκαλούν να εκθέσουν τις αποδείξεις τους ότι το “φύλο”  δεν είναι απλά μια πολιτιστική ταυτότητα και επινόηση .

Οι σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων στη Γαλλία  κινητοποιούνται μαζικά για να προλάβουν μεταρρύθμιση που προβλέπει σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των μαθητών σύμφωνα με τη Θεωρία του Είδους. Καταγγέλουν ότι πηγάζει από πιέσεις που ασκούν τα  lobby των LGTB (lesbian,gay,transexual, bysexual). Την περασμένη Παρασκευή είχε ανακυρηχθεί ημέρα αποχής από τα δημόσια σχολεία  ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τον επιχειρούμενο εκμαυλισμό των μαθητών ενώ έχει δημιουργηθεί και σχετική ιστοσελίδα με τις προσεχείς δράσεις  της Κίνησης “Μια μέρα Αποχή από το σχολείο”.

Δείτε το βίντεο με την εξομολόγηση της μητέρας των διδύμων μετά το τραγικό τους τέλος

Π. Ηφαιστος- «Ηγέτες»

” «Ηγέτες» άβουλοι, αυτιστικοί, αυτοκτονικοί και άσχετοι: Τους παίρνει το ποτάμι. “

02/02/2014Γράψτε ένα σχόλιοGo to comments

Παναγιώτης Ήφαιστος

Είναι αποκαρδιωτικό και απογοητευτικό να ακούς τι λένε οι καρεκλοκένταυροι της Αθήνας και της Λευκωσίας. Οι δήθεν «ηγέτες». Πως είναι δυνατό, διερωτάται κανείς εύλογα, να επέλθει μια τέτοια συμφορά πάνω σε ένα τέτοιο έθνος. Τιτάνιοι και επιτυχείς αγώνες εθνικής ανεξαρτησίας και να προκύπτει εξαρτημένο κράτος και πολιτική ηγεσία που με ψήλου πήδημα λικνίζεται ή υποτάσσεται σε ξένους.

Πως είναι δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο σε ένα έθνος που διαθέτει ένα ωκεανό πολιτικών παραδόσεων μέσα στις οποίες και μόνο να κολυμπήσεις είσαι πλούσιος, δυνατός και αήττητος! Αντιστρέφοντας την γνωστή ρήση του Πλάτωνα λέμε ότι οι Έλληνες δεν έχουν την ηγεσία που τους αξίζει. Βασικά καμιάς κοινωνία δεν της αξίζει τέτοια ηγεσία.

Δεν διαπραγματεύονται τα συμφέροντα της Ελλάδας ακόμη και υπό ευνοϊκές συθήκες, υποκλίνονται γονυπετείς μπροστά στους ξένους τεχνοκράτες, καλοπιάνουν ή ακόμη και ευχαριστούν τους ξένους και τον κατακτητή κάθε είδους και αποδέχονται ότι τους ζητήσουν οι εχθροί. Στην συνέχεια προσέρχονται στον λαό τους για να εκλογικεύσουν την ήττα ή ακόμη και για να χρυσώσουν το χάπι του θανάτου εκστομίζοντας τα επιχειρήματα των … αντιπάλων. Φαίνεται να νοιάζονται μόνο για την καρέκλα της εξουσίας, έστω και εάν αυτή η εξουσία θα τους καταστήσει αξιοθρήνητους εάν όχι κατάπτυστους εγχώριους πραιτοριανούς ξένων συμφερόντων.

Αφορμή για το παρόν είναι η τυχαία παρακολούθηση χθεσινής (31.1.12) συνέντευξης του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ) και μια σημερινή είδηση ότι ο ΓΓ το ΟΗΕυποβάθμισε την κυβέρνηση του Προέδρου της Δημοκρατίας σε κυβέρνηση της ελληνοκυπριακής κοινότητας της Κύπρου. Θα δούμε λοιπόν μερικά χαρακτηριστικά ζητήματα που καταμαρτυρούν ότι είμαστε περίπου άβουλα πρόβατα που ανήμπορα οδηγούνται σε σφαγείο. Διέξοδος υπάρχει και θα μιλήσουμε γι’ αυτή.

Ο Πρόεδρος της ΚΔ, λοιπόν, αντί τα μαχαίρια να τα ανεμίζει κατά των θανάσιμων εχθρών του Ελληνισμού τα μπήγει πάνω στο δικό  μας στήθος. Ο κύριος Αναστασιάδης –να θυμίσουμε ότι ασυγχώρητα υπήρξε φανατικός θιασώτης του φασιστικού σχεδίου Αναν– δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται  πως ελέω κομματικών παρωπίδων εκλέχθηκε για να διακυβερνά και όχι για να αποφασίσει για την ζωή και τον θάνατο του κράτους.

Τέτοιο δικαίωμα δεν έχει ούτε αυτός ούτε κανείς άλλος. Βασικά κανείς δεν έχει δικαίωμα να αποφασίσει να θανατώσει ένα κράτος. Δεν έχει αυτό το δικαίωμα ακόμη και η ίδια η κοινωνία του κράτους εάν για παράδειγμα εξαναγκαστεί να «ψηφίσει» κάτι τέτοιο (όπως παρ’ ολίγο να γίνει το 2004 όταν οι «ηγέτες» ψήφισαν τον θάνατο και οι πολίτες την συνέχιση της ζωής).

Το κράτος είναι θεσμός αθάνατος και αυτό αποτελεί θέσφατο του σύγχρονου διεθνούς συστήματος. Είναι περίεργο και αξιοθρήνητο το γεγονός πως δεν το ξέρουν οι «ηγέτες» «μας». Για όλες τις κοινωνίες το κράτος είναι θεσμός ελευθερίας, είναι η προϋπόθεση ύπαρξης δημοκρατίας και πολιτικής ελευθερίας και είναι η αναγκαία συνθήκη ασφάλειας και ευημερίας.

Το κράτος ως θεσμός ελευθερίας μιας κοινωνίας ανά πάσα στιγμή είναι ένα συμβόλαιο επί θεσφάτων και εσχάτων των ζώντων με τους πεθαμένους προγόνους μας και με τις μελλοντικές γενιές. Αποτελεί έσχατη κατάντια για μια κοινωνία όταν ο ίδιος ο επικεφαλής ενός κράτους ή οι υφιστάμενοί του επικαλούνται διάφορες ψευτό-αναγκαιότητες και βουλήσεις ξένων για να δρομολογήσουν ανακοινωθέντα και συμφωνίες που θα οδηγήσουν στον θάνατο του κράτους και στην εξαφάνιση της κοινωνίας.

Στο παρελθόν προϋποθέσεις ανάληψης πρωτοβουλιών εξόδου από το τέλμα του 1974 υπήρξαν αρκετές, πλην δεν είναι του παρόντος να επεκταθούμε. Αρκεί να πούμε ότι αποτελεί παράκρουση εάν λεχθεί πως στην παρούσα φάση υπάρχει περίπτωση να δεχθούν μια βιώσιμη λύση όσοι επιβουλεύονται τα συμφέροντα της Κύπρου και της Ελλάδας.

Μια μη βιώσιμη λύση, εξάλλου, ποτέ δεν πρέπει να γίνει αποδεκτή. Έτσι λειτουργούν τα σοβαρά κράτη και οι βιώσιμες κοινωνίες. Όλα τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις και συνταγές θανάτου. Να μην πω ότι μέσα στην δίνη των αυτό-δικαιολογήσεων των συνδρόμων ενοχής παρελθόντων πολιτικών εγκλημάτων μπορεί να πάθουμε και κανένα θανάσιμο ατύχημα που, κατά βάθος, λογικά, ούτε οι ίδιοι οι δράστες θα ήθελαν.

Όσον αφορά τον ΟΗΕ είναι δύσκολο να εξηγήσεις σε ανθρώπους που δεν θέλουν να καταλάβουν ότι οι διεθνείς θεσμοί είναι εξαρτημένη μεταβλητή των κρατών. Ο ΓΓ κατά κάποιο τρόπο είναι εντολοδόχος της Κύπρου όχι εντολέας. Αρμοδιότητά του δεν είναι να παραβιάζει τις Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου υπηρετώντας άνομα υπόγεια συμφέροντα και όταν έτσι στέκεται όλα τα κράτη μικρά και μεγάλα έχουν δικαίωμα ηθικό, πολιτικό και νομικό να τον αποπέμψουν. Αυτό μετά το 1945 είναι καθημερινή πρακτική.

Όταν μολαταύτα εξωθούμενος από συμφέροντα έτσι στέκεται τον καλείς στην τάξη. Οι προτάσεις του είναι εισηγήσεις και όχι υποχρεωτικές ντιρεκτίβες, ιδιαίτερα όταν αφορούν ένα κυρίαρχο κράτος μέλος που υπήρξε θύτης παράνομης επίθεσης και ότι αυτό λένε και οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας. Για να είμαστε ακριβείς, το ΣΑ σπάνια αποφασίζει για την «διεθνή ειρήνη και ασφάλεια» και αυτό συμβαίνει μόνο όταν συμφωνούν οι μεγάλες δυνάμεις που είναι μόνιμα μέλη. Στην περίπτωση της Κύπρου α) θύμα είναι η ΚΔ και θύτης η Τουρκία, β) το ΣΑ αποφάσισε αποκατάσταση της διεθνούς τάξης, γ) η ακόμη πιο σημαντικήαπόφαση του 1983 θεωρεί παράνομα τα τετελεσμένα της άσκησης βίας πάνω στα οποία κτίζοντας η Άγκυρα «ανακήρυξε» το ψευδοκράτος των κατεχομένων.

Μόνο μια βιώσιμη λύση είναι αποδεκτή απόλυτα συμβατή με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα. Όταν οι εντολοδόχοι υπάλληλοι του ΟΗΕ εκτρέπονται με θέσεις ή προτάσεις που αντιβαίνουν στις Υψηλές Αρχές του Διεθνούς Δικαίου, τους αποπέμπεις με πολλά κοσμητικά όπως πολλοί και συχνά κάνουν. Το διεθνές κανονιστικό σύστημα είναι εξόχως πολιτικό. Μόνο μια αυτοκτονική άποψη λέει το αντίθετο. Μάλιστα πολιτικό με τρόπο και σε πλαίσιο το οποίο εάν συγκριθεί με το ενδοκρατικό κανονιστικό σύστημα στερείται νομικής συνοχής. Πολλές ερμηνείες πολλών διατάξεων είναι θολές και επιδεχόμενες πλήθος διαφορετικών ερμηνειών.

Αυτό είναι πολύ λογικό αλλά και προσδιοριστικό για τους λόγους που τα κράτη και ιδιαίτερατα αδύναμα προσκολλώνται στις Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου. Πέραν του ότι τα κράτη μέλη του διεθνούς συστήματος είναι ανεξάρτητα είναι επίσης και διαφορετικά, ετερογενή και ανομοιογενή, γεγονός που καθιστά δύσκολο τον προσδιορισμό κανόνων που να είναι αποδεκτοί ως δίκαιοι από όλους και που μπορούν να διαχειριστούν εξειδικευμένα ζητήματα και ειδικές περιπτώσεις.

Επειδή το διεθνές δίκαιο είναι ρυθμίσεις των σχέσεων μεταξύ των ανεξαρτήτων μελών της διεθνούς κοινωνίας (κρατών), κυρίως Συνθήκες και Συμβάσεις, ισχύει ότι οι Υψηλές Αρχές του Διεθνούς Δικαίου φυσιολογικά και λογικά αποτελούν το θέσφατο και έσχατο κριτήριο.

Οι Υψηλές Αρχές επιτάσσουν να ισχύει η διακρατική ισοτιμία, η μη επέμβαση και η ειρηνική επίλυση των διαφορών (Κεφάλαιο Ι του Χάρτη του ΟΗΕ). Στο τελευταίο ασφαλώς δεν συμπεριλαμβάνεται η νομιμοποίηση των παράνομων τετελεσμένων της βίας υπό τον μανδύα της αρχής περί ειρηνικής επίλυσης. Η ειρηνική επίλυση  πρέπει να είναι συμβατή με την διεθνή νομιμότητα και τις αρχές της δημοκρατίας διαφορετικά απορρίπτεται μέχρι νεοτέρας. Αυτό κάνουν όλα τα βιώσιμα κράτη.

Όταν λοιπόν μιλάς για τους διεθνείς θεσμούς και το διεθνές δίκαιο επικαλείσαι αυτά που σε ευνοούν και που στην περίπτωση της Κύπρου είναι σχεδόν τα πάντα. Δεν επικαλείσαι, σε κάθε περίπτωση, αυτό που σε αποδυναμώνει και βλάπτει και οπωσδήποτε δεν φέρνεις στα χείλη σου εκείνες τις δήθεν «νομικές» πτυχές που ενώ κατά βάση δεν υφίστανται, τις επικαλούνται μόνο οι αντίπαλοί σου κάνοντας την τρίχα τριχιά.

Αναφέρομαι στην νομικοπολιτικά διαστρεμμένη «πολιτική ισότητα» και την εκτρωματική «διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία». Δεν θα σταθώ στο εξόφθαλμο γεγονός ότι οι Έλληνες ποτέ δεν θα πρέπει να αποδεχθούν την κατάργηση της ΚΔ και την δημιουργία ενός εκτρωματικού κράτους εσωτερικά εθνικά-ρατσιστικά διαιρεμένο του οποίου οι πολίτες θα καλούνται να παίρνουν αποφάσεις ομόφωνα σε εθνική-ρατσιστική βάση. Μόνο πολιτικοί μαζοχιστές θα εγκλωβίζονταν αυτόβουλα μέσα σε μια τέτοια κόλαση.

Τώρα, μια λέξη για την πολιτική ισότητα και τα λοιπά. Εκτός του ότι, από άποψη κρατικής συγκρότησης, παραπέμπει σε ακατανόητα και φαντασιόπληκτα πράγματα, δεν υφίστανται ως «δεσμεύσεις». Αποτελούσαν μια δική μας βλακώδη αποδοχή σε κάθε επόμενο γύρο διαπραγματεύσεων, αντί να αρχίζουμε από την αρχή (διεθνής νομιμότητα και αποφάσεις του ΣΑ) να συζητάμε (πάντα σε μια αυστηρά πολιτική διαδικασία) κάπου στην μέση από εκεί που διακόπηκαν οι προηγούμενες «διαπραγματεύσεις» (με το πιστόλι της εισβολής στον δικό μας κρόταφο – τι «ωραία»!).

Σε μελέτη που έκανα πριν από πολλά χρόνια με συνάδελφό μου καταδείξαμε ότι οι μεταγενέστερες αποφάσεις του ΣΑ απλά προσαρμόζονταν στην δική μας ανόητη και άσκοπη πολιτική υποχωρητικότητα. Όμως, α) είναι πολιτικού χαρακτήρα  και μπορούν να ανακληθούν αφού ο αντίπαλος δεν συμβιβάστηκε, β) πιο σημαντικό, αντίβαιναν ούτως ή άλλως στις αρχές της δημοκρατίας  και κάθε αρχή της διεθνούς νομιμότητας, γ) είναι άνευ περιεχομένου εξ ου και επί δεκαετίες δεν οδήγησαν σε κάποια λύση, δ) τις υπερφαλαγγίζουν (αυτές τις βλακώδεις, άγονες και άσκοπες πολιτικές υποχωρήσεις) οι Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου και οι άλλες αποφάσεις του ΣΑ που αφορούν την διεθνή νομιμότητα και τα τετελεσμένα της βίας.  

Σε κάθε περίπτωση, οι Έλληνες ποτέ δεν πρέπει να δεχθούν ένα κράτος που θα διαιωνίζει και θα μονιμοποιεί το έγκλημα πολέμου του εποικισμού, ή τις παρωχημένες και παράνομες εγγυήσεις. Πολύ περισσότερο που θα προβλέπει παραμονή ξένων στρατευμάτων που αντιβαίνει στην εθνική ανεξαρτησία που αποτελεί θέσφατο του ΟΗΕ και άξονα των Υψηλών Αρχών του διεθνούς δικαίου και του εν γένει καθεστώτος διεθνούς πολιτικής.

Αποτελεί πολιτικοδιπλωματικό μαζοχισμό και αυτιστική-αυτοκτονική στάση εάν κανείς επικαλείται τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας που μας βλάπτουν (και που για πολιτικούς και νομικούς λόγους δεν υφίστανται ή υπερισχύουν από τις αποφάσεις που στηρίζονται στις Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου) και να παραγνωρίζει τις αποφάσεις που θεωρούν την εισβολή και κατοχή παράνομη καλώντας να τερματιστεί. Είναι κατεπείγον οι Έλληνες της Κύπρου να αφυπνιστούν. Μιλώντας σήμερα για την Κύπρο, ακριβώς, είναι κάτι περισσότερο από ολοφάνερο και πασίδηλο τα εξής. Στρατηγική θέλετε κύριε Πρόεδρε Αναστασιάδη, ιδού οι προσανατολισμοί και οι άξονες:

1. Ποτέ δεν πρέπει να δεχθούμε μια μη βιώσιμη λύση που αντιβαίνει στις αρχές της Δημοκρατίας, της Ανεξαρτησίας και της διεθνούς νομιμότητας, εν γένει.
2. Αποσύρονται άμεσα όλες οι «πολιτικές υποχωρήσεις» που κάναμε σε διαπραγματευτικό πολιτικό πλαίσιο και που έγιναν με την προϋπόθεση ότι οι τούρκοι θα συμμορφώνονταν με μια βιώσιμη λύση. Οι υποχωρήσεις αυτές ούτως ή άλλως δεν οδηγούν σε «λύση» αλλά σε τουρκική επικυριαρχία και βάθεμα της διένεξης με τρόπο που θα θέσει σε κίνδυνο την διεθνή ειρήνη και ασφάλεια (γιατί δεν επικαλούμαστε αυτό το εξόχως ορθό νομικοπολιτικό επιχείρημα).
3. Εμμένουμε μέχρι νεοτέρας (βασικά για πάντα) σε λύση συμβατή με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα. [πλήρης και ακλόνητη περιγραφή:http://www.ifestosedu.gr/32RuleofLaw.htm – αποτελεί πολιτικό έγκλημα το γεγονός ότι δεν αποτελεί σημαία των διαπραγματευτικών μας θέσεων]
4. Εμμένομε ακλόνητα στον αθάνατο χαρακτήρα κάθε κράτους και της κυριαρχίας του, προσκολλόμαστε ανένδοτα στις Υψηλές Αρχές της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας (και όχι μοιρολατρικά-αυτιστικά όπως ο πρόεδρος προχθές να επικαλούμαστε την απάθειακάποιων μελών της ΕΕ αντί να διεκδικήσουμε τα πάντα ως ισότιμο μέλος)
5. Παρά την οικονομική κρίση αναπτύσσουμε εθνική στρατηγική επιβίωσηςσυμπεριλαμβανομένων συμμαχιών. Συνετά, ψύχραιμα, με αυτοπεποίθηση και κυρίως με γνώση του γεγονότος πως τίποτα δεν πιέζει να αυτοκτονήσουμε σήμερα από φόβο μήπως και αρρωστήσουμε στο μέλλον. Για τις αρρώστιες υπάρχουν θεραπείες για ένα αυτοκτονικό θάνατο του κράτους μας, όμως, καμία.
6. Τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα  μπορούσε να γραφτεί, δεν δεχόμαστε τίποτα που θα είναι χειρότερο από την υπάρχουσα κατάσταση μετά το 1974.
7. Α) Χειρότερο είναι μια κόλαση ενός βιώσιμου κράτους μέσα στο οποίο οι έλληνες θα εγκλωβιστούν σε πορεία αργού θανάτου. Β) Χειρότερη είναι η κρατική αυτοκτονία.
8. Επαναλαμβάνουμε: Για κάθε κοινωνία το κράτος είναι ο θεσμός ελευθερίας και η προϋπόθεση δημοκρατίας και πολιτικής ελευθερίας.

Πηγή- Βήμα  Σαρωνικού.