ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΑΝΤΗΣ - ΣΧΟΛΙΟ.
ΣΧΟΛΙΟ: Σωστά όλα αυτά. Αλλά το γλωσσικό παιχνίδι, κι ακόμα το παιχνίδι της γνώσης και της τέχνης και της τεχνικής, εκτυλίσσεται μέσα σ’ ένα αίνιγμα- συμβάν πρωταρχικότερο. Τι σημαίνει για τον άνθρωπο-δημιουργό το γεγονός ενός όντος που δεν το γέννησε κανείς- το γεγονός της απάτωρος (αυτοπάτωρος) Φύσεως, του Κόσμου του Ηράκλειτου εννοώ, ή του Παρμενίδειου εόντος?
Συγχέουμε οι άνθρωποι αλήθεια και αληθεύειν, άθετο και θετό, οντολογικό και ανθρωπολογικό («οντικό» το λέει ο Χάιντεγκερ). Και θέλουμε να τα δούμε όλα ανθρωποκεντρικά ή θετά (χτιστά)- σε σχέση με κάποιο δημιουργό. Έλα όμως που υπάρχει (κατά νοητική βίωση και ομολογία) αυτό που δεν το γέννησε κανείς («άχτιστο» είναι η αντίστοιχη λέξη στην Ορθοδοξία). Αυτό που κάνουμε οι άνθρωποι είναι ότι Χτίζουμε μέσα στο άχτιστο, αλλά σπάνια το ομολογούμε. Μοιάζει σαν τότε που ανεβαίναμε παιδιά και γράφαμε στο κλωνάρι απ’ το πλατάνι τ’ όνομά μας, μέχρι που φτάσαμε να διαπιστώνουμε ότι η γραφή σβήνει και χάνεται με το χρόνο. Αυτό είναι το «παιχνίδι» με την όποια δημιουργία- χαράζουμε πάνω στη φλούδα του άρρητου. Αλλά «άχτιστο» ή « άρρητο» δεν σημαίνει τον μη κατακτημένο ακόμα «χωρόχρονο». Αλλά την άθετη ανώλεθρη αιτία της γένεσης του «χωροχρόνου»- του φυσικού μας κόσμου (του αντικειμένου της επιστήμης). Σ’ αυτό το πλαίσιο κατανοώ το συγκεκριμένο απόσπασμα από τον Βιτγκενστάιν όσον αφορά το «γλωσσικό παιχνίδι», δεδομένου ότι έτσι μπορώ και ξεχωρίζω επίσης «εγωκεντρισμό» από «ετεροκεντρισμό», στοιχεία που καθορίζουν την ψυχοπαθολογία του σύγχρονου ανθρώπου και την προοπτική της υπέρβασής της.
ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΑΝΤΗΣ.
ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΑΝΤΗΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου