Το ''Εφικτό'' και το ''Ευκταίο'' στην Κύπρο

Σε συνέχεια του προηγούμενου μου άρθρου με τίτλο ‘’ Θέατρο Σκιών Αθηνών – Λευκωσίας’’ που αναφέρετο στις τρέχουσες διεργασίες για επανέναρξη συνομιλιών για  επίλυση του κυπριακού, σας μεταφέρω πιο κάτω έναν ενδιαφέρον άρθρο που αναλύει με εύστοχο τρόπο τι σημαίνει ‘’εφικτό’’ και τι ‘’ευκταίο’’ στο κυπριακό πολιτικό πρόβλημα.

Όπως επανειλημμένως έχω αναφέρει οι εκάστοτε κυβερνήσεις Αθηνών-Λευκωσίας στην προσπάθεια τους να επιβιώνουν σε βάρος των εθνικών θεμάτων, παρουσιάζονται στην κοινή γνώμη πάντοτε ως ομονοούσες και με ταύτιση απόψεων και θέσεων στο κυπριακό, το οποίο για δεκαετίες τώρα βαδίζει αργά και σταθερά προς τις πάγιες θέσεις της Τουρκίας που είναι η πλήρης τουρκοποίηση της Κύπρου.

Όταν παρακολουθώ αυτό το κακόγουστο θέατρο σε κάθε επίσκεψη κυπρίων προέδρων στην Αθήνα και τις δηλώσεις που ακολουθούν με πιάνει έναν περίεργο συναίσθημα και δεν ξέρω αν θα πρέπει να γελάσω η να κλάψω. Αν έχει φθάσει το κυπριακό μια ανάσα από την διχοτόμηση είναι γιατί η Τουρκία καθώς επίσης και οι φίλοι της γνωρίζουν ότι οι πολιτικοί Ελλάδας και Κύπρου δεν είχαν αλλά ούτε και ποτέ θα αποκτήσουν στο μέλλον μια πατριωτική εθνική στρατηγική στο θέμα και αυτό το εκμεταλλεύονται για να αναβαθμίζουν κάθε φορά τις απαιτήσεις τους. Τις περισσότερες ευθύνες για την κατάντια του κυπριακού πιστεύω ότι τις φέρει η  Ελλαδική πολιτική ηγεσία γιατί ακολουθούσε πάντα την ίδια ραγιαδίστικη στάση όπως και στα υπόλοιπα εθνικά θέματα πράγμα που αποθρασύνει την Τουρκία.

Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολικός αλλά άρχισα πλέον να μην έχω καμία αμφιβολία ότι ο ελληνισμός γενικότερα διαθέτει τους πιο προβληματικούς, τους πιο κομπλεξικούς, τους πιο ανίκανους και ιδιοτελείς πολιτικούς από οιανδήποτε άλλη χώρα του πλανήτη γη.  Όμηρος Αλεξάνδρου

 http://omirosalexandrou.blogspot.com.

  

“Η μόνη εφικτή λύση για τώρα είναι αυτή της Τουρκίας”

Άρης Πετάσης

Μιλώντας τελευταία για το εθνικό μας θέμα με υψηλόβαθμο ξένο διπλωμάτη του ανάφερα πως εμείς θα ψηφίσουμε υπέρ μιας λύσης επιβίωσης στον τόπο μας και μόνο εφόσον αυτή: α.) είναι πλήρως δημοκρατική, ακριβώς όπως ισχύει σε όλες τις χώρες της ΕΕ (ώστε να είναι και βιώσιμη και δίκαιη) β.) διασφαλίζει την απρόσκοπτη συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας και γ.) μας εξασφαλίζει πως η Τουρκία θα φύγει από την Κύπρο και δεν θα ξαναέλθει: όχι στο δικαίωμα στάθμευσης Τούρκικων στρατευμάτων και όχι στις «εγγυήσεις».  Ιδού η απάντηση του συνομιλητή μου διπλωμάτη: «η Τουρκία δεν δέχεται τίποτα από αυτά που μου είπες και έτσι η μόνη εφικτή λύση για τώρα είναι αυτή της Τουρκίας.»  «Τότε,» συνέχισα, «η Τουρκία δεν θα πάρει την υπογραφή μας που η ίδια  θέλει τόσο πολύ ώστε να νομιμοποιήσει όσα πήρε με την βία και την κατοχή .»  «Συμφωνώ απόλυτα πως η υπογραφή σας είναι το πανίσχυρο σας  όπλο,» μου είπε.

Διαβάζοντας το εξαίρετο βιβλίο του καθηγητή του Kings College London, Roderick Beaton με τίτλο, “Byron’s War” (Cambridge University Press) αντιλήφθηκα πως η επικοινωνιακή απάτη του δήθεν διλλήματος μεταξύ “εφικτού” και “ευκταίου” υπήρχε και  κατά την διάρκεια επικού αγώνα 1821-32.

Η επιλογή τότε ήταν μεταξύ: α.) του “εφικτού” κάποιας αυτονομίας για την Ελλάδα που στην ουσία θα την έβαζε υπό τον πλήρη έλεγχο της Τουρκίας (τα ίδια περίπου αποτελέσματα όπως αυτά μιας “εφικτής” διζωνικής-δικοινοτικής λύσης) και β.) του “ευκταίου” της πλήρους ελευθερίας της Ελλάδος.  Μεταξύ των θιασωτών του “εφικτού” δυστυχώς ήταν και πολλοί οπλαρχηγοί  που υποστήριζαν την συγκεκριμένη επιλογή για δικούς τους ιδιοτελείς λόγους. Οι υποστηριχτές του “ευκταίου” (της πλήρους ελευθερίας της Ελλάδος) αποτελούνταν από τις ευγενέστερες και ποιο ανιδιοτελείς προσωπικότητες του αγώνος, μεταξύ των οποίων και ο πρίγκιπας Δημήτριος Υψηλάντης (απόφοιτος των στρατιωτικών σχολών της μετα-επαναστατικής Γαλλίας), οι μεγάλοι φιλέλληνες Lord Byron και Percy Shelly και οι διανοούμενοι της Πόλης αλλά και της διασποράς (τον τότε καιρό διανοούμενος και  πατριώτης αποτελούσαν συνώνυμες λέξεις!)  Η ομάδα Υψηλάντη, λόγιων, κτλ γνώριζαν με βεβαιότητα πως το “εφικτό” τελικά θα κατέληγε σε εθελούσια υποδούλωση με την ψήφο/σφραγίδα των σκλαβωμένων Ελλήνων.  Έτσι, εισηγούνταν αντοχή, καρτέρια και τόλμη και όχι στην ηττοπάθεια. Δεν είναι ανάγκη να αναφέρω πως οι τότε υποστηρικτές του “εφικτού” και ηττοπαθείς κατηγορούσαν την ομάδα του “ευκταίου” σαν αιθεροβάμονες. Ευτυχώς, τελικά πρυτάνευσε ο πατριωτισμός και το αίσθημα αυτοσυντήρησης.

Το εφικτό αυτή την στιγμή ισοδυναμεί με την λύση που θέλει Τουρκία. Τίποτα άλλο.  Οι θέσεις της Τουρκίας υποστηρίζονται και από τις φίλες προς αυτή χώρες για τα δικά τους συμφέροντα.  Επιθυμούν διακαώς να αποενοχοποιηθεί η Τουρκία χωρίς να χάσει κανένα κεκτημένο της εισβολής.  Και κυρίως, να οδεύσει προς ένταξη στην ΕΕ και να καταστεί παίχτης στους δικούς μας ενεργειακούς πόρους πράγμα που θα ωφελήσει και τις συγκεκριμένες χώρες (έλευση αγωγού μέσω Τουρκίας και    φθηνότερη ενέργεια).  Ευτυχώς για μας απαραίτητο στοιχείο της λύσης αποτελεί η υπογραφή μας.  Γι’ αυτό και γυροφέρνουν οι διάφοροι δήθεν διαμεσολαβητές  πιέζοντας για γρήγορη «εφικτή λύση» που θα ξεκλειδώνει για την Τουρκία και τους φίλους της το ντουλάπι με τον χρυσό.

Η θέση πως, «εφόσον υπογράψουμε εφικτή λύση ελευθερώνουμε την Κύπρο από την Τουρκία»αποτελεί ψευδαίσθηση για να μη πω, και ας μου επιτραπεί ο όρος, μωρία.  Η υπογραφή μας τώρα θα μας υποδουλώσει μέχρι να φύγουμε για πάντα από την Κύπρο, εναγείς της ελληνικής ιστορίας μας. Το όλο σκηνικό του “εφικτού” είναι ήδη καλά στημένο και το μόνο που απουσιάζει είναι η πολυπόθητη για την Τουρκία και τους φίλους της υπογραφή μας ώστε να ανοίξει η οδός προς τα Κυπριακά κοιτάσματα ενέργειας.  Με την υπογραφή μας υπέρ του “εφικτού” θα καταστούμε ο μόνος λαός στην ιστορία που θα υποδουλωθεί  με την δική του ψήφο κατατρεγμένος από τις κατάρες των ένδοξων προγόνων του.